063
اما هر مرتبط سازی و بطور خاص صورتدهی محض وحدت بطور کلی، بطور ساختاری متضمن یک بازنمایی قبلی از وحدت است. این امر، اگر تألیف محض می بایست بطور ماتقدم عمل کند، باید خود ماتقدم باشد، طوری که این بازنمایی وحدت بطور مداوم همه صورتدهی وحدت ها را به عنوان [چیزی] لایتغیر و یکسان همراهی کند. اما این خودِ «ثابت و پایا» منِ اپرسپشن استعلایی است. همانطور که زمان به هر شهود تجربی تعلق دارد، همانطور صورتدهی مذکور قرابت در قوه خیال استعلایی به نوبه خودش به همین شهود به عنوان [نمونه ای از] اجازه مورد مواجهه قرار گیری دادن به موجود تعلق دارد. اما اپرسپشن محض باید به این اضافه گردد اگر پذیرش می بایست قادر به حفظ شدن توسط گردش محض بسوی، یعنی برابر ایستاییِ … 118، باشد.
اما اکنون طریق اول نشان داده است که اپرسپشن استعلایی که باید به شهود محض از طریق واسطه گری ذاتی قوه خیال محض اضافه گردد، خودش به عنوان چیزی اصیل و مجزا در دسترس نیست، و لذا به قوه خیال محض نیز فقط چون قوه خیال محض به طور اتفاقی آن را نیاز دارد متصل نیست. بعکس به سهم خود حتی این اپرسپشن استعلایی، به عنوان بازنمایی وحدت، باید پیش از آن وحدتی داشته باشد که خودش را در متحدسازی صورت دهد. و لذا در طریق دوم نیز هر چیزی ما را به نقطه ای سوق می دهد که قوه استعلایی خیال به عنوان واسط روا داشته می شود که پیش آید. «بنابراین ما قوه خیال را داریم به عنوان قوه بنیادی نفس انسانی که به منزله اساس هر معرفتی بطور ماتقدم خدمت می کند. به وسیله این، ما کثرت شهود را از یک سوی [به ارتباط] در می آوریم، و از سوی دیگر [این را] با شرط وحدت ضروری اپرسپشن محض به ارتباط در می آوریم.» 118 <25>
تثلیث شهود محض، قوه خیال محض و اپرسپشن محض دیگر یک مجاورت قوا نیست. از طریق کشف صورتدهی واسطه کننده تألیف محض، استنتاج استعلایی امکان درونی وحدت ذاتی معرفت محض را تأسیس کرده است. این امر مقابل- ایستا- گذاری محض چیزی…. […das reine Gegenstehenlassen von] را صورت می دهد و به عنوان این صورتدهی، بنابراین از ابتدا چیزی همچون افق ابژکتیویته بطور کلی را بیّن می سازد. و چون معرفت محض بدین طریق فضایی برای بازی[play] مفتوح می سازد که برای ذات محدود ضروری است و در آن «هر رابطه با موجود یا نا-موجود محقق می گردد» ، این [معرفت] باید انتولوژیکی نامیده شود.
حال چون محدودیت توسط فاهمه برجسته شده بود، [فاهمه] نقش ویژه ای در استنتاج بازی می کند. اما دقیقا در جریان حرکت دو سویه این دو طریق، فاهمه برجستگی اش را افشا می کند و از طریق این افشاگری خود را در ماهیت اش بر ملا می سازد. این [ماهیت] مستلزم مبتنی نمودن فاهمه بر تالیف محض قوه خیال استعلایی است که به زمان مرتبط است.
All connecting, however, and particularly the pure forming of unification in general, structurally incorporates a previous representing of unity. This, if the pure syntheSiS is to function a priori, must itself be a priori, so that this representing of unity constantly accompanies all forming of unities as invariably one and the same. This “fixed and lasting” self, however, is the I of transcendental apperception. Just as time belongs to all empirical intuition, so the previous forming of affinity in the transcendental power of imagination encountered in its own original order. Pure apperception, however, must be added to this if the taking-in-stride is to be capable of being sustained by a pure turning-toward, i.e., a letting-stand-against of …. 117 also belongs to this same intuition as an [instance of] letting the being be
Now the first way has shown, however, that transcendental apperception, which must be added to pure intuition through the essential mediation of the pure power of imagination, is itself not at hand as something original and isolated, and hence it also is not just joined to the pure power of imagination because the latter occasionally needs it. On the contrary, for its part even this transcendental apperception, as representing of unity, must have before it a unity which forms itself in the unifying. And thus in the second way as well, everything forces us to the point at which the transcendental power of imagination as mediator is allowed to come forward. “We thus have a pure power of imagination as a fundamental faculty of the human soul which serves as a basis for all knowledge a priori. By means of this, we bring the manifold of intuition linto connection} on the one hand, and we bring {this} into connection with the condition of the necessary unity of pure apperception on the other. “118<25>
The triad of pure intuition, pure power of imagination, and pure apperception is no longer a juxtaposition of faculties. Through the revelation of the mediating forming of pure synthesis, the Transcendental Deduction has established the intrinsic possibility of the essential unity of pure knowledge. This forms the pure letting-something-stand-against . . . [das reine Gegenstehenlassen von … 1, and, as this forming, it thus first makes evident something like an horizon of objectivity [Gegenstandlichkeit] in general. And because pure knowledge in this way first opens up the space for play necessary for a finite creature and in which “all relation of Being or Not-Being takes place,”119 this [knowledge] must be termed ontological.
Now, since finitude was made conspicuous by the understanding, it plays a special role in the Deduction. But precisely in the course of the hither-andthither movement of the two ways, the understanding gives up its preeminence, and through this giving-up it reveals itself in its essence. This [essence] consists of its haVing to be grounded in the pure synthesis of the transcendental power of imagination which is relative to time.
Alles Verbinden jedoch und erst recht das reine Bilden von Einigung überhaupt schließt struktural ein vorgängiges Vorstellen von Einheit in sich. Dieses muß, wenn die reine Synthesis a priori handeln soll, selbst a priori sein, dergestalt, daß dieses Vorstellen von Einheit ständig allem Bilden von Einheiten als unwandelbares Eines und Selbiges zugehört. Dieses „stehende und bleibende” Selbst aber ist das Ich der transzendentalen Apperzeption. Wie zu aller empirischen Anschauung die Zeit gehört, so auch zu derselben Anschauimg als einem Begegnenlassen des Seienden in seiner eigenständigen Ordnung das vorgängige Bilden der Affinität in der transzendentalen Einbildungskraft. Zu dieser aber muß die reine Apperzeption hinzukommen, wenn das Hinnehmen von einer reinen Zuwendung, d.h. einem Gegenstehenlassen von … soll getragen sein können 117.
Nun hat aber der erste Weg gezeigt, daß die transzendentale Apperzeption, die durch die wesentliche Vermittlung der reinen Einbildungskraft zur reinen Anschauung hinzukommen muß, selbst nicht eigenständig und isoliert vorhanden ist und demnach auch nicht nur zur reinen Einbildungskraft sich hinzugesellt, weil diese sie beiläufig benötigt. Vielmehr muß eben diese transzendentale Apperzeption ihrerseits als Vorstellen von Einheit eine im Einigen sich bildende Einheit vor sich liegen haben. Und so drängt auch auf dem zweiten Wege alles dahin, die transzendentale Einbildungskraft als Mittlerin hervortreten zu lassen. „Wir haben also eine reine Einbildungskraft, als ein Grundvermögen der menschlichen Seele, das aller Erkenntnis a priori zum Grunde liegt. Vermittelst deren bringen wir das Mannigfaltige der Anschauung einerseits [in Verbindung], und [dieses] mit der Bedingung der notwendigen Einheit der reinen Apperzeption andererseits in Verbindung. “117
Die Dreiheit von reiner Anschauung, reiner Einbildungskraft und reiner Apperzeption ist jetzt kein Nebeneinander von Vermögen mehr. Die transzendentale Deduktion hat durch die Enthüllung des vermittelnden Bildens der reinen Synthesis die innere Möglichkeit der Wesenseinheit der reinen Erkenntnis dargetan. Diese bildet das reine Gegenstehenlassen von .. und als dieses Bilden macht sie so etwas wie einen Horizont von Gegenständlichkeit überhaupt erst offenbar. Und weil die reine Erkenntnis in dieser Weise den für ein endliches Wesen notwendigen Spielraum erst aufbricht, in dem „alles Verhältnis des Seins oder Nichtseins stattfindet” U9, muß sie die ontologische heißen.
Da nun aber die Endlichkeit durch den Verstand ausgezeichnet ist, spielt dieser in der Deduktion eine besondere Rolle. Aber gerade auf dem Hin- und Hergang der zwei Wege gibt er seinen Vorrang auf und bekundet sich selbst durch dieses Aufgeben in seinem Wesen, das darin liegt, in der auf die Zeit bezogenen reinen Synthesis der transzendentalen Einbildungskraft gründen zu müssen.
Tout acte de liaison, et particulièrement la formation pure de l’unification en général, implique structurellement une représentation préalable d’unité. Si, cependant, la synthèse pure doit opérer a priori, il faut que cette représentation soit elle-même a priori, en sorte que cet acte de représenter l’unité [en général] accompagnera constamment toute construction à titre d’élément identique et invariable. Cette identité [ dieses Selbst] « fixe et permanente >> est le moi de l’aperception transcendantale. Comme le temps appartient à toute intuition empirique, ainsi cette même intuition, en tarit qu’elle laisse rericontrer l’étant dans son organisationpropre, relève de la formation préalable de l’affinité dans l’imagination transcendantale. Mais à celle-ci doit
. L’e.nscmble des trois éléents : intuition pure, imagm? t10n pui : e et percept1?1:1 pure, ne se réduit plus niamtenant a une JUXtapos1t10n de facultés . La déduction transcendantale a établi en dévoilant la fonction n,iédiatisane e la synthèse p ure, la possibilité intrinseque _de 1 UJ?-1té e; sen_tiele d la connaissance pure. Celle-ci c? nst1tue 1 ob-Ject1vat10n pure de . .. et, par là, red mamfeste m horizon d’ob-j ectivité en général. Et puisque la connaissance pure ouvre ainsi en faveur de l’être fini, l’espace de jeu qui lui est nécssaire et dans lequel «aura lieu tout rapport de l’être et du non-être a >l cette connaissance doit être appelée ontologique.
Mais comme c’est l’entendement qui témoigne de la finitude [de l’homme] , celui-ci joue dans la déduction un rôle particulier. Au cours des démarches qui constituent l’une et l’autre voie, l’entendement perd le primat qui était le sien et, par cette perte, manifeste son essence. Celle-ci consiste à devoir se fonder dans la synthèse pure de l’imagination transcendantale, synthèse qui est liée au temps.
Every act of connection, and particularly the pure act of forming unity in general, incorporates a preliminary act of representation of unity. If the pure synthesis is to function a priori, this act of representation itself must be a priori and must take place in such a way that it constantly accompanies all formation of unities as that which is invariably one and the same. This identity [dieses Selbst] which is “unchanging and permanent” is the ego of transcendental apperception. As time pertains to all empirical intuition, so also is the precursory formation of affinity in the pure imagination necessary to this same intuition as that which lets the essent be encountered in the order proper to it. But to pure imagination, however, “must be added” pure apperception, if reception is to be capable of being sustained by a pure act of orientation, i.e., by an act of ob-jectification.100
Now, the first way has revealed that the transcendental apperception which, through the essential mediation of the pure imagination, must be joined to pure intuition does not exist in isolation, and, therefore, it is not coupled to the pure imagination merely because the latter occasionally has need of it. On the contrary, the transcendental apperception, inasmuch as it is an act of representation of unity, must in turn have at hand a unity which is formed by an act of unification. Thus, m the second way as well as in the first, everything leads to the emphasis on the imagination in its role as a mediator. “A pure imagination, which conditions all a priori knowledge, is thus one of the fundamental faculties of the human soul. By its means we bring the manifold of intuition on the one side [and] into connection with the condition of the necessary unity of pure apperception on the other.” 101
Thus, the triplicity of the three elements—pure intuition, pure imagination, and pure apperception—is no longer that of a mere juxtaposition of faculties. Through the revelation of the mediating function of the pure synthesis, the transcendental deduction has estabHshed the intrinsic possibility of the essential unity of pure knowledge. This constitutes the pure act of objectification and, by this means, first makes manifest a horizon of objectivity in general. And because pure knowledge in this way first opens up the free-space necessary for a finite being, i.e., the space in which “aU relation of being or not being” ”%22 occurs, this knowledge must be termed ontological.
However, the understanding as that which bears witness to human finitude has a special part to play in the deduction. In the course of the various steps which make up the one or the other of the two ways, the understanding loses its priority and by this very loss manifests its essence, which consists in having to be grounded in the pure synthesis of the imagination, a synthesis which is bound to time.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH