آیا «مقدم به» معنای دیگری هم دارد؟ در واقع کانت «مقدم به» را به نحوی استفاده می نماید که از ابتدا به کل عبارت معنای ساختاری تعیین کننده ای می بخشد، بدین مضمون که از ابتدا در واقع به طور هم زمان  تفسیر فوق الذکر متضمن در آن باشد. در یک جا کانت «از ابژه مقدم به [vor] شهودی به کلی دیگر »108 سخن می گوید. اگر «مقدم بر» به «برای» [“für“] تغییر یابد، زائد است و در عین حال ممکن است متن را تضعیف کند، بالاخص اگر همچنین عبارت لاتین «coram intuitu intellectuali» [نزد/پیش شهود عقلی] را که کانت استفاده می کند به یاد آوریم109. اگر «مقدم به» در جمله ای که اکنون نقل شد را به عنوان coram [نزد/پیش] بفهمیم، پس ویژگی وحدت ساختاری اپرسپشن استعلایی و قوه خیال محض ابتدا روشن می گردد. بر این اساس بازنمایی وحدت ذاتا پیش خود وحدت متحد کننده ای را در نظر دارد، یعنی بازنمایی فی نفسه چیزی است که متحد می سازد.

اما تالیف محض باید به طور ماتقدم متحد سازد. آنچه را متحد می سازد باید به آن به طور ماتقدم داده شده باشد. اما شهودی که پیشاپیش محض داده شده و کلی است و چیزها را می پذیرد زمان است. لذا قوه خیال محض باید به آن به طور ذاتی مربوط شده باشد. تنها در این طریق [قوه خیال محض] به منزله واسطه بین اپرسپشن محض و زمان ظاهر می گردد.

به این دلیل کانت تمام مباحث استنتاج استعلایی را با این مقدمه آغاز می کند: «مشاهده کلی ای که باید به منزله بنیاد برای آنچه در پی می آید بکار رود ….»110 این مقدمه بیان می دارد که تمام «حالات ذهن …. موضوع زمان هستند …. چرا که آنها همه باید در آن ترتیب یابند، پیوند یابند و با یکدیگر مرتبط گردند111.» ابتدا ممکن است به طور بارزی به نظر برسد که کانت نه در طریق اول و نه در طریق دوم رابطه ذاتی ما تقدم قوه خیال محض با زمان را به تفصیل بیشتر و صراحت بحث نمی کند. در عوض کل تحلیل بر وظیفه آشکار نمودن ارتباط ذاتی فاهمه محض با تالیف محض قوه خیال متمرکز است. پس از طریق این ارتباط است که طبیعت ذاتی اش – محدودیت – به واضح ترین نحو بیان می گردد.[وحدت اپرسپشن] فاهمه است تنها تا حدی که قوه ی خیال محض را در پیش فرض می گیرد یا شامل است. «وحدت اپرسپشن در رابطه با تالیف قوه خیال فاهمه است؛ و همان وحدت با رجوع به «تالیف محض قوه خیال»، «فاهمه محض» » [است]112

Or does the “prior to” have yet another meaning? In fact, Kant uses the “prior to” in a way that first gives the whole statement the decisive structural sense, to the effect that in it the interpretation which was attempted first would indeed simultaneously be included with it. At one point, Kant speaks “of an object prior to [vor] a wholly other intuition.”108 It is superfluous, and at the same time it would weaken the passage, if the “prior to” is changed to “for” [“für“], especially if we recall the Latin expression “coram intuitu intellectuali” which Kant also uses.109 If we understand the “prior to” in the sentence just cited as coram, then the character of the structural unity of Transcendental Apperception and the pure power of imagination first comes to light. Accordingly, the representing of unity has essentially before itself, in view, a unifying unity, i.e., the representing is in itself one which unifies.

Pure synthesis, however, should unify a priori. What it unifies must have been given for it a priori. But the intuition which in advance is pure, given, universal, and which takes things in stride is time. Hence the pure power of imagination must be related to it essentially. Only in this way is [the pure power of imagination] unveiled as the mediator between Transcendental Apperception and time.

For this reason, Kant prefaces all discussions of the Transcendental Deduction with a “general observation which must serve as the ground for what follows. . . .”110 It says that all “modifications of the mind . . . are subject to time . . . as that in which they must all be ordered, connected, and brought into relation with one another.”111 It might initially seem striking that in neither the first nor the second way does Kant discuss in more detail and explicitly the a priori essential relationship of the pure power of imagination to time. Instead, the entire analysis is concentrated on the task of making visible the essential relatedness of pure understanding to the pure synthesis of the power of imagination. It is then through this relatedness that its own-most nature — finitude — is most clearly expressed. It is only understanding to the extent that it “presupposes or includes” the pure power of imagination. “The unity of apperception in relation to the synthesis of the power of imagination is the understanding; and this same unity, with reference to the transcendental synthesis of the power of imagination, [is] the pure understanding.”112

Oder bedeutet das „vor” noch etwas anderes? Kant gebraucht in der Tat das „vor” in einer Bedeutung, die dem ganzen Satz erst den entscheidenden strukturalen Sinn gibt, so zwar, daß darin zugleich die erstversuchte Auslegung mit einbegriffen wird. Kant spricht einmal „von einem Gegenstande vor einer ganz anderen Anschauung” 108. Es ist überflüssig und abschwächend zugleich, an dieser Stelle das „vor” in ein „für” zu ändern, zumal wenn man sich an den lateinischen Ausdruck coram intuitu intellectuali erinnert, den Kant gleichfalls gebraucht 109. Faßt man das „vor” in dem angeführten Satz als coram, dann kommt erst der Charakter der Struktureinheit von transzendentaler Apperzeption und reiner Einbildungskraft ans Licht. Danach hat das Vorstellen von Einheit wesenhaft vor sich, im Blick, eine einigende Einheit, d. h. das Vorstellen ist in sich ein einigendes.

Reine Synthesis soll aber a priori einigen. Was sie einigt, muß a priori für sie gegeben sein. Nun ist aber die im vorhinein rein hinnehmend gebende universale Anschauung die Zeit. Die reine Einbildungskraft muß sich daher wesenhaft auf sie beziehen. Nur so enthüllt sie sich als Mittlerin zwischen transzendentaler Apperzeption und Zeit.

Kant schickt daher allen Erörterungen der transzendentalen Deduktion eine „allgemeine Anmerkung” voraus, „die man bei dem Folgenden durchaus zum Grunde legen muß” 110. Sie sagt, daß alle „Modifikationen des Gemüts … der Zeit unterworfen” sind, „als in welcher sie insgesamt geordnet, verknüpft und in Verhältnisse gebracht werden müssen” 111. Zunächst mag auffallen, daß Kant weder auf dem ersten noch auf dem zweiten Wege die apriorische Wesensbezogenheit der reinen Einbildungskraft auf die Zeit eingehender und ausdrücklich erörtert. Die ganze Analyse konzentriert sich vielmehr darauf, die wesenhafte Bezogenheit des reinen Verstandes auf die reine Synthesis der Einbildungskraft sichtbar zu machen. Denn durch diese Bezogenheit kommt ja seine eigenste Natur, die Endlichkeit, am deutlichsten zum Ausdruck. Er ist nur Verstand, sofern er reine Einbildungskraft „voraussetzt oder einschließt”. „Die Einheit der Apperzeption in Beziehung auf die Synthesis der Einbildungskraft ist der Verstand, und eben dieselbe Einheit, beziehungsweise auf die transzendentale Synthesis der Einbildungskraft, der reine Verstand.” 112

Ou bien cet « antérieurement » a-t-il encore une autre signification? De fait, Kant emploie l’expression d’une manière qui donne à toute la phrase un sens essentiel et si décisif qu’il entraîne, du même coup, l’essai d’interprétation dont il vient d’être question. Kant parle quelque part « d’un objet avant une tout autre intuition 1 ». Ce serait inutilement. diminuer la netteté de ce texte que de remplacer en cet endroit I’« avant » [vor] par un » pour » [für], surtout si l’on songe à l’expression latine CORAM intuitu intellectuali dont Kant use également 2 . L’unité structurelle reliant l’aperception transcendantale et l’imagination pure, ne se dévoile que si, dans la phrase citée, on comprend I’« avant » comme coram. Dès lors, la représentation d’unité vise essentiellement, en avant d’elle-même, une unité unifiante; cela signifie que l’acte de représentation est, en soi, unifiant.

Mais la synthèse pure doit unifier a priori. Ce qu’elle unit doit donc lui être donné a priori. Or, l’intuition universelle pure qui est a priori, réceptrice et productive, est le temps. L’imagination pure doit donc se rapporter essentiellement au temps. C’est seulement par là que l’imagination se découvrira comme médiatrice entre l’aperception transcendantale et le temps.

Voilà pourquoi Kant fait précéder tous les développements relatifs à la déduction transcendantale d’une « remarque générale qui demeurera absolument à la base de tout ce qui suit 3 ». Elle dit que toutes les « modifications de l’esprit » [Gemüt] sont « soumises au temps » « où elles doivent être toutes ordonnées, liées et mises en rapports 4 ». On s’étonnera à première vue que, ni dans la première ni dans la seconde voie de la déduction transcendantale, Kant ne traite explicitement et en détail de la relation essentielle qui relie l’imagination pure au temps. Toute l’analyse se concentre sur la mise en évidence du rapport essentiel de l’entendement pur à la synthèse pure de l’imagination. C’est que ce rapport manifeste le plus clairement la nature intime de l’entendement, la finitude. L’entendement n’est entendement que s’il « présuppose ou implique » l’imagination pure. « L’unité de l’aperception relativement à la synthèse de l’imagination est l’entendement et, cette même unité, relativement à la synthèse transcendantale de l’imagination, est l’entendement pur 5 . »

But does this “before” have yet another significance? In fact, Kant employs the expression in a way which first gives the whole statement an essential sense and one so decisive that the interpretation mentioned above is at the same time included in it. At one point, Kant speaks “of an object for [before] a quite different intuition.”91 In this passage, to replace the “before” [vor] by “for” [für] would not only be useless but would also serve to weaken the text, especially when one remembers the Latin expression coram intuitu intellectuali which Kant likewise employs.92 Only if one takes the “before” in the phrase cited to mean coram does the nature of the structural unity of transcendental apperception and pure imagination come to light. Consequently, the representation of unity has essentially in view a unifying unity, i.e., this act is in itself unifying.

However, the pure synthesis must unify a priori. Therefore, what it unifies must be given to it a priori. Now the universal, pure intuition which is a priori, receptive, and productive is time. Hence, pure imagination must be essentially related to time. Only in this way is pure imagination revealed as the mediator between transcendental apperception and time.

This is why Kant prefaces all discussion of the transcendental deduction by a “general observation which . . . must be borne in mind as being quite fundamental.”93 It states that all “modifications of the mind . . . are . . . finally subject to time. . . . In it they must all be ordered, connected, and brought into relation.”94 One may be surprised at first that neither in the first nor in the second way of the transcendental deduction does Kant discuss explicitly and in detail the essential relation between time and pure imagination. Rather, the entire analysis is centered on the task of bringing to fight the essential relation of pure understanding to the pure synthesis of the imagination. It is by means of this relation that the true nature of the understanding, namely, its finitude, is most clearly revealed. The understanding is what it is only insofar as it “presupposes or involves” the pure imagination, “This unity of apperception in relation to the synthesis of imagination is the understanding; and this same unity with reference to the transcendental synthesis of the imagination, the pure understanding95 .