ابتدا، طوری که معرفی با فاهمه محض آغاز می گردد و از طریق توضیح ماهیت آن درونی تری وابستگی به زمان نشان داده می شود. این راه نخست گویی «از بالا» با فاهمه آغاز می گردد و به شهود راه می برد (A116- 120)

راه دوم «از پایین»100 با شروع از شهود پیش می رود و به سوی فاهمه محض رهسپار می گردد. (A120)

هر کدام از این دو طریق آشکارسازی «دو نقطه نهایی یعنی حساسیت و فاهمه» را که می بایست «ضرورتاً به هم مرتبط باشند»101 به انجام می رسانند. برای این همه چیزی که در اینجا ضروری است شاید ارتباط خطی دو قوه نیست، بلکه توضیح ساختاری وحدت ذاتی آنهاست. آنچه که تعیین کننده است آن چیزی است که در آن آنها می توانند بطور کلی به هم متصل شوند. بدین رو در هر دو راه این واسطه متحد سازنده می بایست طی شود و بدین وسیله به ماهو به روشنی آورده شود. در این پس و پیش رفتن بین هر دو نقطه انتهایی، آشکارسازی تألیف محض روی می دهد. حال این میسر دوگانه استنتاج باید ارائه گردد، هر چند در واقع تنها در مشخصه های اصلی اش.

First, [it can be conducted] so the presentation starts with the pure understanding, and through the elucidation of its essence the innermost dependency upon time is shown. This first way begins, as it were, “from above” with the understanding and leads down to the intuition (A 116-120).

The second way proceeds “from below,”100 beginning with the intuition and proceeding to pure understanding (A 120-128).

Each of the two ways accomplishes the unveiling of “both extreme endpoints, namely, sensibility and understanding,” which must “necessarily be interconnected.”101 For all that, what is essential here is perhaps not a connection of two faculties thought of in a linear fashion, but rather the structural elucidation of their essential unity. What proves decisive is that in which they can be interconnected in general. Hence, in both ways this unifying middle must be run through and thereby brought to light as such. In this going back and forth between both endpoints, the unveiling of pure synthesis takes place. This twofold course of the Deduction shall now be presented, although indeed only in its basic features.

Einmal so, daß die Darstellung beim reinen Verstand einsetzt und durch die Aufhellung seines Wesens die innerste Angewiesenheit auf die Zeit zeigt. Dieser erste Weg fängt gleichsam „oben” beim Verstand an und führt hinab zur Anschauung (A 116-120).

Der zweite Weg geht „von unten auf” 100, anfangend bei der Anschauung, zum reinen Verstand (A 120-128).

Auf den beiden Wegen vollzieht sich die Enthüllung der „beiden äußersten Enden, nämlich Sinnlichkeit und Verstand”, die „notwendig zusammenhängen” müssen 101. Wesentlich ist dabei nicht etwa eine linear gedachte Verknüpfung zweier Vermögen, sondern die strukturale Aufhellung ihrer Wesenseinheit. Entscheidend wird das, worin sie überhaupt zusammenhängen können. Auf beiden Wegen muß jeweils diese einigende Mitte durchlaufen und damit als solche ans Licht gebracht werden. Auf diesem Hin- und Hergang zwischen den beiden Enden geschieht die Enthüllung der reinen Synthesis. Dieser zwiefache Gang der Deduktion soll jetzt, freilich nur in den Grundzügen, dargestellt werden.

Premièrement, l’exposé peut partir de l’entendement pur et, en éclaircissant l’essence de celui-ci, montrer son ordination intime au temps. Cette première voie débute par l’entendement et « descend », pour ainsi dire, vers l’intuition (A 116-120; trad. cit., p. 150-155).

La seconde voie « part d’en bas 1 », de l’intuition et remonte vers l’entendement pur (A 120-128; trad. cit., p. 155-167).

Chacune des deux voies achève le dévoilement des « deux termes extrêmes, c’est-à-dire (de) la sensibilité et (de) l’entendement », qui « doivent nécessairement s’enchaîner 2 ». L’important ici n’est pas de relier en les juxtaposant deux facultés, mais de dévoiler structurellement leur unité essentielle. Le moment décisif sera celui qui permettra leur imbrication. Nous devons donc, dans chacune des deux voies, atteindre ce moment central et unificateur et le mettre au jour en tant que tel. Le dévoilement de la synthèse pure s’effectue par ce passage répété de l’un à l’autre extrême. Il s’agit maintenant d’exposer, tout au moins dans ses grandes lignes, la double démarche de la déduction.

First, the presentation can begin with the pure understanding and through the elucidation of its essence reveal its intrinsic dependence on time. The first way begins, as it were, “from above” with the understanding and leads down to the intuition. (A 116-120.) (NKS, pp. 141-44.)

The second way proceeds “from below,”83 beginning with the intuition and goes up to the pure understanding. (A 120-128.) (NKS, pp. 144-149.)

Each of the two ways achieves the revelation of the “two extremes, namely, sensibility and understanding [which] must stand in necessary connection with each other.”84 What is essential here is not the connecting of the two faculties but the structural elucidation of their essential unity. The decisive factor is that which enables them to be so connected. It is necessary, therefore, in each of the two ways to trace down this central, unifying factor and to bring it to light as such. The revelation of the pure synthesis takes place by means of this repeated passage between both extremes. It is now a question of presenting at least the main points of the twofold course of the deduction.