17- دو راه استنتاج استعلایی

 از تعیین پرابلماتیک معرفت انتولوژیک، معنای استنتاج استعلایی آشکار گشته است. استنتاج استعلایی آشکارسازی تحلیلی<21> کل ساختاری تألیف محض است. ابتدا این تفسیر از استنتاج استعلایی به سختی با مفهوم لغوی [Wortbegriff] آن مطابق است. حتی به نظر می رسد با توضیح خود کانت از آنچه استنتاج استعلایی معنی می دهد نیز متناقض است. علی رغم این پیش از اینکه بتوانیم راجع به این امر تصمیم بگیریم، استنتاج استعلایی باید ابتدا بواسطه انجام یافتن متحقق گردد و بدین نحو می بایست بنحو انضمامی طرح ریزی گردد. در این خصوص این تفسیر خود را به «فصل سوم»98 از «استنتاج مفاهیم محض فاهمه» محدود می سازد که در آن کانت استنتاج را «در پیوند درونی اش»99 عرضه می کند.

این عنوان بخش به وضوح بیانگر این است که مسأله امکان درونی معرفت انتولوژیک چیزی جز آشکارسازی استعلا نیست. براساس این عنوان، استنتاج به «ارتباط فاهمه به ابژه ها به نحو کلی و امکان شناسایی ماتقدم آنها» می پردازد. حال جهت فهم مسیر دوگانه ای که در آن کانت می گذارد استنتاج اخذ گردد، ما می بایست به خودمان وظیفه آن را دوباره یادآوری کنیم.

برای ذات محدود، موجودات تنها بر بنیادهای یک مقابل-ایستا-گذاری اولیه که توجه ما را به سوی می گرداند قابل دسترسی هستند. این امر پیشاپیش موجوداتی را که بطور ممکن می توانند مورد مواجهه قرار گیرند اندر افق متحد شدة یک تعلق به یکدیگر ممکن در می آورد. برخلاف آنچه مورد مواجهه واقع شده است، این وحدت متحد کنندة ماتقدم می بایست پیشاپیش اخذ شود. اما آنچه که مورد مواجهه قرار می گیرد خود از پیش بطور جامع بواسطة افق زمان که در شهود محض طرح شده است اخذ گردیده است. لذا وحدت متحدکننده فاهمه محض که پیشاپیش اخذ/فهم می کند می بایست خود از پیش مقدمتاً با شهود محض نیز متحد شده باشد.

این کل متحد ماتقدم ساخته شده از شهود محض و فاهمه محض فضای-بازی/جولانگاه برای مقابل ایستاگذاری «صورت می دهد» که در آن همه موجودات می توانند مورد مواجهه قرار گیرند. با توجه به این کل استعلا، حال موضوع بر سر نشان دادن این است که چگونه فاهمه محض و شهود محض به نحو ماتقدم (که در اینجا به معنای بطور هم زمان است) به یکدیگر وابسته اند.

این اثبات امکان درونی استعلا می تواند ظاهرا در دو طریق هدایت شود.

§ 17. The Two Ways of the Transcendental Deduction

From the determination of the problematic of ontological knowledge, the sense of the Transcendental Deduction has been revealed. It is the analytical unveiling<21> of the structural whole of pure synthesis. At first, this interpretation of the Transcendental Deduction hardly corresponds to its lexical concept [Wortbegriff]. It even appears to contradict Kant’s own explicit explanation of what deduction means. Nevertheless, before we can decide this, the Transcendental Deduction must first have been consummated by being carried out, and in this way it must be laid out concretely. In this connection, the interpretation will confine itself to “Section Three”98 of the “Deduction of the Pure Concepts of the Understanding,” in which Kant represents the Deduction “in its interconnectedness.”99

This section’s heading clearly expresses [the fact] that the problem of the inner possibility of ontological knowledge is nothing other than the unveiling of transcendence. According to this heading, the Deduction treats “the relationship of the understanding to objects in general, and the possibility of knowing them a priori.” Now in order to understand the twofold way in which Kant allows the Deduction to be taken, we must remind ourselves anew of its task.

For a finite creature, beings are accessible only on the grounds of a preliminary letting-stand-against which turns-our-attention-toward. In advance, this takes the beings which can possibly be encountered into the unified horizon of a possible belonging-together. In the face of what is encountered, this a priori unifying unity must grasp in advance. What is encountered itself, however, has already been comprehensively grasped in advance through the horizon of time which is set forth in pure intuition. The unifying unity of pure understanding which grasps in advance, therefore, must itself already have been united previously with pure intuition as well.

This a priori unified whole made up of pure intuition and pure understanding “forms” the play-space for the letting-stand-against in which all beings can be encountered. With regard to this whole of transcendence, it is a matter of showing how (which here means, at the same time) pure understanding and pure intuition are dependent upon one another a priori.

This proof of the inner possibility of transcendence can apparently be conducted in two ways.

17. Die zwei Wege der transzendentalen Deduktion

Aus der Bestimmung der Problematik der ontologischen Erkenntnis hat sich der Sinn der transzendentalen Deduktion ergeben. Sie ist die zergliedernde Enthüllung des Strukturganzen der reinen Synthesis. Diese Auslegung der transzendentalen Deduktion entspricht zunächst wenig dem Wortbegriff derselben. Sie scheint sogar Kants eigener ausdrücklichen Erklärung dessen, was Deduktion besagt, zu widersprechen. Bevor jedoch hierüber entschieden werden kann, muß die transzendentale Deduktion erst einmal in ihrer Durchführung nachvollzogen und damit konkret vor Augen gelegt sein. Hierbei hält sich die Interpretation an den „dritten Abschnitt” 98 der „Deduktion der reinen Verstandesbegriffe”, in dem Kant die Deduktion „im Zusammenhang” vorstellt 99.

Die Überschrift dieses Abschnittes bringt klar zum Ausdruck, daß das Problem der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis nichts anderes ist als die Enthüllung der Transzendenz. Nach ihr handelt die Deduktion „Von dem Verhältnisse des Verstandes zu Gegenständen überhaupt und der Möglichkeit, diese a priori zu erkennen”. Um nun den doppelten Gang, den Kant die Deduktion nehmen läßt, zu verstehen, muß erneut an ihre Aufgabe erinnert werden.

Seiendes wird für ein endliches Wesen nur zugänglich auf dem Grunde eines vorgängig sich zuwendenden Gegenstehenlassens. Dieses nimmt im vorhinein das möglicherweise begegnende Seiende in den Einheitshorizont einer möglichen Zusammengehörigkeit. Diese a priori einigende Einheit muß dem Begegnenden entgegen vorgreifen. Das Begegnende selbst aber ist im vorhinein schon umgriffen durch den in der reinen Anschauung vorgehaltenen Horizont der Zeit. Die vorgreifend einigende Einheit des reinen Verstandes muß sich daher zuvor auch schon mit der reinen Anschauung geeinigt haben.

Dieses a priori einige Ganze von reiner Anschauung und reinem Verstand „bildet” den Spielraum des Gegenstehenlassens, in den herein alles Seiende begegnen kann. Im Blick auf dieses Ganze der Transzendenz gilt es zu zeigen, wie, d. h. hier zugleich, daß reiner Verstand und reine Anschauung a priori aufeinander angewiesen sind.

Dieser Nachweis der inneren Möglichkeit der Transzendenz kann offenbar auf zwei Wegen geführt werden.

§  17. — Les deux voies de la Déduction transcendantale.

La problématique de la connaissance ontologique a permis de dégager le sens de la déduction transcendantale. La déduction transcendantale dévoile l’articulation de la structure totale de la synthèse pure. Au premier abord, cette interprétation de la déduction transcendantale ne paraît pas correspondre à la notion verbale de celle-ci. Elle semble même contredire l’explication que Kant en donne expressément. Mais avant de décider de ce point, nous devons poursuivre le développement de la déduction transcendantale et la présenter concrètement. A cette fin notre interprétation s’appuiera sur la « troisième section » 1 » de la Déduction des concepts purs de l’entendement où Kant « expose d’une manière suivie et enchaînée 2 » la déduction.

Le titre de cette section exprime clairement que poser le problème de la possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique revient à dévoiler la transcendance. Selon ce titre, la déduction traite « du rapport de l’entendement à des objets en général et de la possibilité de les connaitre a priori ». Si cependant on veut comprendre la double voie que Kant fait prendre à la déduction, il faut de nouveau en rappeler le but.

L’étant n’est accessible à un être fini que sur le fondement d’une ob-jectivation préalable qui s’oriente vers l’ob-jeté. Par celle-ci, tout étant susceptible d’être rencontré s’insère d’emblée dans l’horizon unificateur qui forme la condition de tout complexe cohérent possible. Cette unité, qui unifie a priori, doit pré-parer la rencontre de l’étant [dem Begegnenden entgegen vorgreifen]. L’étant rencontré est d’avance englobé dans l’horizon du temps, lequel se pro-pose par l’intuition pure. L’unité unificatrice et pré-paratoire de l’entendement pur doit donc s’être, elle aussi, unifiée d’avance avec l’intuition pure.

Cet ensemble unifié a priori, formé par l’intuition et l’entendement purs, « constitue » [bildet] l’espace de jeu de l’ob-jectivation dans lequel tout étant peut s’offrir à notre rencontre. Il convient de montrer, relativement à l’ensemble de la transcendance, comment (c’est-à-dire ici en fait) l’entendement et l’intuition purs sont ordonnés l’un à l’autre a priori.

Cette preuve de la possibilité intrinsèque de la transcendance peut évidemment être apportée selon deux voies.

§17. The Two Ways of the Transcendental Deduction

The determination of the problematic of ontological knowledge has revealed the inner meaning of the transcendental deduction. The transcendental deduction is the analytical revelation of the total structure of the pure synthesis. At first sight, this interpretation of the transcendental deduction does not seem to correspond to its verbal concept. The interpretation seems even to contradict Kant’s own specific explication of what is implied by the deduction. But before coming to a decision about this, we must first trace the development of the deduction and in this way present it concretely. To this end, our interpretation will be confined to the Third Section81 of the Deduction of the Pure Concepts of the Understanding, in which Kant discusses the elements of the deduction “in systematic interconnection.”82

The heading of this section expresses clearly that the problem of the intrinsic possibility of ontological knowledge is nothing other than the revelation of transcendence. According to this heading, the deduction treats Of the Relation of the Understanding to Objects in General, and the Possibility of Knowing Them a priori. However, if one wishes to understand the twofold way along which Kant takes the deduction, it is necessary again to remind ourselves of its objective.

The essent is accessible to a finite being only on the basis of a precursory act of ob-jectification which at the same time is orientation toward that something. This [activity] admits in advance all entities capable of being encountered into the horizon of unity which forms the condition of all possible modes of togetherness [Zusammengehörigkeit]. The unity which unifies a priori must anticipate the encounterable. What is encountered is itself, however, already included in advance in the horizon of time pro-posed by pure intuition. The anticipatory, unifying unity of the pure understanding must itself, therefore, also have been united beforehand with pure intuition.

This totality composed of pure intuition and pure understanding, united in advance, “constitutes” the free-space within which all essents can be encountered. It is advisable to show, relative to this totality of transcendence, how (i.e., here conjointly) pure understanding and pure intuition are dependent on one another a priori.

This proof of the intrinsic possibility of transcendence can be conducted in two ways.