041
اما اينجا نمی بایست تصمیم گرفت كه آيا انتقادات مكرر از جدول كانتي احكام موجه اند و [یا اینکه] تا چه حدي موجه اند و اينكه آیا حتی اصلا این انتقادات به نقص مبنا برخورد مي كنند. بلكه ما بايد ببينيم كه چنین نقدي از جدول احكام، به زعم خودشان به عنوان نقد سرچشمه منشا مقولات، از پیش بطور اساسي مساله تعیین کننده را از دست داده است. نه فقط مقولات بطور بالفعل از جدول احكام منبعث [abgeleitet] نمي گردند، بلكه به هيچ طريقي آنها نمي توانند منجر به [hergeleitet] آن باشند،<14> و براي اين دليل: چون در مرحلة حاضر از بحث مولفه های جداگانه معرفت محض، ماهيت و ايدۀ مقوله بطور كلي هنوز تعيين نشده است و در واقع نمي تواند حتي به مساله مبدل گردد.
اما اگر اصولاً پرسش مربوط به منشا مقولات نمي تواند هنوز در اين نقطه بروز کند، پس جدول احكام بايد كاركرد ديگري غير از آنكه در بالا مشخص شده در تدارك پرسش مربوط به امكان معرفت وجودشناختي داشته باشد.
آسان به نظر مي رسد راضی شدن به کار طرح شده توسط مرحلة اول بنیانگذاری، چرا که چه چیزی آشكارتر از مؤلفه هاي معرفت محض، شهود محض و مفهوم محض [كه] شانه به شانه ارائه شدند؟ با این حال حتي با اين جداسازي، از همين ابتدا ما نبايد بصيرت نسبت به اين واقعيت را از دست بدهیم که معرفت محدود محض مساله شده است. این امر قبلا گفته شد که: مولفۀ دوم، تفكر محض، بطور ذاتي نسبت به شهود تابع است. به عنوان نتيجه، وابستگي به شهود محض نسبت به تفكر محض ثانويه والحاقي نيست بلكه ذاتاً به آن تعلق دارد. اگر مفهوم محض بطور اوليه به عنوان معقولات تلقی مي گردد پس مؤلفه دوم معرفت محض به هيچ رو هنوز به ويژگي آغازین اش نائل نشده است. بعكس آن از وجه ذاتي و تعیین کننده، يعني ارجاع دروني به شهود، بريده شده است. لذا مفهوم محض به عنوان معقول[notion] فقط پاره اي از مؤلفه دوم معرفت محض است.
تا زماني كه فاهمه محض در نسبت با ماهيت اش، يعني ربط اش به شهود، ديده نشود، منشا معقولات به عنوان محمولات انتولوژیک به هيچ وجه نمي تواند كشف گردد. لذا جدول احكام نيز «منشا مقولات» نيست بلكه صرفاً «متن راهنما براي اكتشاف همة مفاهيم فاهمه» است. در آن ما بايد راهنمايي دربارة كلیت محصور مفاهيم محض بيابيم، گرچه نمي تواند كشف ماهيت تام مفاهيم محض را به عنوان مقولات تضمين نمايد. اينكه آيا جدول احكام آن طوري كه كانت آن را معرفي و ارائه مي كند در واقع مي تواند همين كاركرد محدود ترسيم وحدت نظامند مفاهيم محض فاهمه را نيز به عهده بگيرد در اينجا باز مي ماند.
از آنچه ارائه شده هم اكنون آشكار شده است كه: هر چه ریشه ای تر كسي طالب جداساختن مولفه های محض معرفت محدود باشد، نا ممكنی چنين جداسازي اي بيشتر تحكيم مي گردد و وابستگي تفكر به شهود بيشتر بروز مي كند. لذا بدان وسیله، تصنعی بودن نقطة عزيمت اوليه براي توصيف معرفت محض آشكار مي گردد. پس مفاهيم محض مي توانند به عنوان محمولات وجودشناختي تعيين گردند فقط اگر به عنوان تأسيس شده بر وحدت ذاتي معرفت محض محدود فهم گردند.
But it is not to be decided here whether and to what extent the frequent criticisms of the Kantian Table of Judgments are justified and whether they even so much as hit upon the deficiency of the ground. Rather, we must see that such a critique of the Table of Judgments, as supposed critique of the source of the origin of the categories, has already fundamentally missed the decisive problem. Not only are the categories not deduced [abgeleitet] tactically from the Table of Judgments, but in no way can they have conduced [hergeleitet] to it, <14> and for this reason: because at the present stage of the discussion of the isolated elements of pure knowledge, the essence and the idea of the category in general has not yet been determined and indeed cannot even be made into a problem.
But if in principle the question concerning the origin of the categories cannot yet arise at this point, then the Table of Judgments must have another function than that specified above in the preparation of the question concerning the possibility of ontological knowledge.
It seems easy to be satisfied with the task posed by the first stage of the ground-laying, for what is more obvious than the elements of pure knowledge, pure intuition, and the pure concept, presented side by side? Yet, even with this isolation, from the very beginning we must not lose sight of the fact that pure finite knowledge has become a problem. This was said earlier: the second element, pure thinking, is essentially subservient to intuition. As a consequence, dependency on pure intuition is not secondary or supplemental to pure thinking but belongs essentially to it. If the pure concept is apprehended initially as notion, then the second element of pure knowledge has by no means yet been attained in its elementary character. On the contrary, it has been shorn of the decisive, essential moment, namely, the inner reference to intuition. The pure concept as notion is therefore only a fragment of the second element of pure knowledge.
As long as pure understanding is viewed with regard to its essence, i.e., its pure relatedness to intuition, an origin of the notions as ontological predicates cannot be unveiled at all. Hence the Table of Judgments is not also the “origin of the categories,” but rather is merely the “guiding text for the discovery of all the concepts of the understanding.” In it we should find guidance concerning the closed totality of pure concepts, although it cannot grant the unveiling of the full essence of the pure concepts as categories. Whether the Table of Judgments as Kant introduces and presents it can indeed also assume just this limited function of sketching out a systematic unity of the pure concepts of the understanding remains open here.
From what has been presented it has just now become clear: the more radically one seeks to isolate the pure elements of a finite [act of] knowledge, the more compelling becomes the impossibility of such an isolation and the more obtrusive is the dependency of pure thinking on intuition. With that, however, the artificiality of the first point of departure for a characterization of pure knowledge is revealed. Pure concepts, then, can only be determined as ontological predicates if they are understood as based on the essential unity of finite, pure knowledge.
Allein, es gilt hier nicht zu entscheiden, ob und inwieweit die vielfachen Bemängelungen der Kantischen Urteilstafel berechtigt sind und ob sie auch nur den Grundmangel treffen, sondern wir müssen sehen, daß eine solche Kritik der Urteilstafel als vermeintliche Kritik der Ursprungsquelle der Kategorien das entscheidende Problem von Grund aus schon verfehlt hat. Denn die Kategorien werden nicht nur faktisch nicht aus der Urteilstafel abgeleitet, sie können überhaupt nicht aus ihr hergeleitet werden. Und das deshalb nicht, weil im jetzigen Stadium der Erörterung der isolierten Elemente der reinen Erkenntnis das Wesen und die Idee der Kategorie überhaupt noch nicht bestimmt, ja nicht einmal zum Problem gemacht werden kann.
Wenn aber jetzt die Frage nach dem Ursprung der Kategorien grundsätzlich noch nicht auftauchen kann, dann muß die Urteilstafel für die Vorbereitung der Frage nach der Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis eine andere als die oben angegebene Funktion haben.
Es scheint ein Leichtes zu sein, der Aufgabe, die das erste Stadium der Grundlegung stellt, zu genügen. Denn was ist handgreiflicher als die Elemente der reinen Erkenntnis, reine Anschauung und reiner Begriff, nebeneinander gestellt? Allein, gerade bei dieser Isolierung darf von Anfang an nicht aus dem Blick verloren werden, daß endliche reine Erkenntnis zum Problem gemacht ist. Das sagt nach Früherem: das zweite Element, das reine Denken, hat wesenhaft Dienststellung zur Anschauung. Zum reinen Denken gehört also wesensmäßig, nicht beiläufig und nachträglich, die Angewiesenheit auf reine Anschauung. Wenn der reine Begriff zunächst als Notion gefaßt wird, dann ist ja das zweite Element der reinen Erkenntnis noch gar nicht in seinem elementaren Charakter gewonnen, sondern im Gegenteil um das entscheidende Wesensmoment beschnitten, nämlich den inneren Bezug zur Anschauung. Der reine Begriff als Notion ist daher nur ein Bruchstück des zweiten Elementes der reinen Erkenntnis.
Solange der reine Verstand nicht hinsichtlich seines Wesens, d. h. seiner reinen Anschauungsbezogenheit, im Blick steht, kann ein Ursprung der Notionen als ontologischer Prädikate gar nicht enthüllt werden. Die Urteilstafel ist daher auch nicht der „Ursprung der Kategorien”, sondern lediglich der „Leitfaden der Entdeckung aller Verstandesbegriffe”. In ihr soll die Anweisung auf das geschlossene Ganze der reinen Begriffe liegen; nicht aber kann sie die Enthüllung des vollen Wesens der reinen Begriffe als Kategorien geben. Ob freilich die Urteilstafel in der Art, wie Kant sie einführt und darstellt, auch nur diese beschränkte Funktion der Vorzeichnung einer systematischen Einheit der reinen Verstandesbegriffe übernehmen kann, bleibe hier offen.
Aus dem Dargestellten wird nun gerade deutlich: je radikaler man versucht, die reinen Elemente einer endlichen Erkenntnis zu isolieren, um so eindringlicher wird die Unmöglichkeit einer solchen Isolierung, um so aufdringlicher die Angewiesenheit des reinen Denkens auf die Anschauung. Damit zeigt sich aber die Künstlichkeit des ersten Ausgangs einer Charakteristik der reinen Erkenntnis. Die reinen Begriffe können erst dann als ontologische Prädikate bestimmt werden, wenn sie aus der Wesenseinheit der endlichen reinen Erkenntnis verstanden werden.
Nous n’avons pas à décider ici si les nombreux reproches faits à la table kantienne des jugements sont justifiés et dans quelle mesure ils le sont, si même ils en atteignent bien le défaut essentiel, mais nous devrons voir qu’une telle critique, si elle se donne comme une critique de la source originelle des catégories, a déjà manqué foncièrement le problème décisif. Car non seulement les catégories, ne sont en fait pas déduites de la table des jugements, mais elles ne peuvent absolument pas en être dérivées. Et elles ne peuvent pas l’être parce que, au stade actuel, où les éléments de la connaissance pure sont examinés isolément, l’essence et l’idée des catégories ne sont capables de recevoir aucune détermination, ou ne sauraient même pas faire l’objet d’un problème.
Si donc la question de l’origine des catégories ne peut principiellement pas apparaître dès à présent, la table des jugements doit avoir, lorsqu’il s’agit de préparer la question de la possibilité de la connaissance ontologique, une autre fonction que celle qui a été indiquée plus haut.
Il paraît facile de satisfaire aux exigences posées par la première étape de l’instauration du fondement. Car quoi de plus aisé que de saisir les éléments de la connaissance pure, l’intuition pure et le concept pur, lorsqu’ils sont mis côte à côte? Mais en les isolant ainsi, il convient pourtant, dès le début, de ne pas perdre de vue que c’est la connaissance pure finie qui est l’objet de la recherche. Ceci signifie, conformément à ce qui a été dit plus haut, que le second élément, la pensée pure, est essentiellement au service de l’intuition. L’ordination à l’intuition pure caractérise donc la pensée pure d’une manière non pas accidentelle et accessoire mais essentielle. Lorsqu’on saisit initialement le concept pur sous la forme de la notion, ce second élément de la connaissance pure n’est même pas encore atteint dans sa nature élémentaire, mais, au contraire, dépouillé du moment décisif de son essence, à savoir de sa relation intrinsèque à l’intuition. Le concept pur, en tant que notion, n’est qu’un fragment du second élément de la connaissance pure.
Aussi longtemps que l’entendement pur n’est pas considéré selon son essence, c’est-à-dire selon sa relation pure à l’intuition, il est impossible de mettre en évidence l’origine des notions en tant que prédicats ontologiques. La table des jugements n’est donc pas l’« origine des catégories », mais simplement « le fil conducteur qui permet de découvrir tous les concepts de l’entendement ». Elle doit nous mener à la totalité achevée des concepts purs mais ne peut nous dévoiler l’entièreté de leur essence comme catégories. Laissons de côté, pour le reste, la question de savoir si même la table des jugements, à la manière dont Kant l’introduit et la présente, est capable d’accomplir ce rôle limité qui consiste à esquisser l’unité systématique des concepts purs de l’entendement.
Il apparaît désormais clairement que plus on s’efforce d’isoler radicalement les éléments purs d’une connaissance finie, plus l’impossibilité d’une telle séparation s’impose, plus l’ordination de la pensée pure à l’intuition devient manifeste. Ainsi se manifeste le caractère artificiel du premier point de départ de cette esquisse de la connaissance pure. Les concepts purs ne peuvent être déterminés comme prédicats ontologiques que s’ils sont compris à la lumière de l’unité essentielle de la connaissance pure et finie.
But this is not the place to decide whether the many adverse criticisms of the Kantian table of judgments are justified or whether they even so much as hit upon its basic defect. Rather, we must see that such a critique of the table of judgments, if presented as a critique of the original source of the categories, has by that token already failed completely to come to grips with the main problem. Not only are the categories not actually derived from the table of judgments, they cannot be so derived, and for this reason: In the present stage of the discussion in question wherein the elements of knowledge are examined in isolation, the essence and the idea of the categories are not capable of receiving any determination. Indeed, they cannot even be made a problem.
If, as a matter of principle, the question as to the source of the categories cannot yet arise, then the table of judgments insofar as the preparation of the question of the possibility of ontological knowledge is concerned must have a function other than that indicated above.
It seems easy to satisfy the requirements laid down by the first stage of the foundation of metaphysics. For what could be more obvious than the elements of pure knowledge, i.e., pure intuition and pure concept, when they are set side by side? But in so isolating these elements, we must never lose sight of the fact that it is finite pure knowledge that is the object of our inquiry. As has been stated above, this means that the second element, pure thought, is essentially at the service of intuition. Hence, the property of being dependent on intuition is not an accidental and superficial characteristic of pure thought but an essential one. When pure concepts are initially apprehended as notions, the second element of pure knowledge is by no means obtained in its elementary form. On the contrary, it is deprived of the decisive moment of its essence, namely, its relation to intuition. The idea of the pure concept qua notion is only a fragment of the second element of pure knowledge.
As long as pure understanding is not considered with regard to its essence, i.e., its pure relation to intuition, the origin of the notions as ontological predicates cannot be disclosed. The table of judgments, therefore, is not the “origin of the categories” but simply “the method of discovery of all pure concepts of the understanding.” It should lead us to the complete totality of pure concepts, but it cannot disclose the full essence of the pure concepts as categories. Whether the table of judgments as Kant introduced and presented it can discharge even this limited function of outlining a systematic unity of the pure concepts of the understanding must here remain open.
It is now clear from what has been set forth that the more radically one attempts to isolate the pure elements of finite pure knowledge, the more apparent becomes the impossibility of such an isolation and the more evident becomes the dependence of pure thought on intuition. Thus, the artificiality of the first point of departure of this characterization of pure knowledge is revealed. Pure concepts can be determined as ontological predicates only if they are understood in the fight of the essential unity of finite pure knowledge.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH