آیا چنین مفاهيمي وجود دارند؟ آيا آنها از پيش در فاهمه بشري آماده يافت مي گردند؟ چگونه فاهمه مي تواند قادر به دادن درون مايه[[Wasgehalt] باشد جايي كه فاهمه فقط كاركردی تهي از پيونددهی- به- يكديگر است، که مستقيماً  به شهود داده شده وابسته است؟ و آيا چنين چه اي [ein solches Was] كه به عنوان داده بازنمايي شد می تواند كاملاً در فاهمه يافت گردد اگر، چنانچه بنا به فرض، فاهمه دقيقاً از هر شهودي جدا شده است؟ اگر خود فاهمه منشا باشد نه فقط [منشا] فرم هر مفهوم به ماهو، بلكه همچنين [منشا] محتوای[Inhalt] مفاهيم معين، پس اين منشا فقط مي تواند در عمل اصلیa مفهوم- سازی به ماهو قرار داشته باشد، [یعنی] در تامل.

هر تعيين چيزي به عنوان چيزي (حكم کردن) شامل «وحدت عمل انتظام دهی بازنمايي هاي گوناگون تحت يك واحد مشترك»73 است. اما اين عمل متحدكنندگی تأمل کننده در اين طريق ممكن است تنها اگر في نفسه از پيش توسط ارجاع به وحدتي، كه در نور آن متحدسازی بطوركلي ممكن است، هدايت گردد. خود تأمل، كاملاً جداي از اینکه چه مفهومی از عملش ایجاد می گردد، از پیش بازنمايي اوليۀ وحدتي است كه به ماهو وحدت بخشی را هدايت مي كند. اگر بر اين اساس [عمل] بازنمايي وحدت در خود تأمل قرار دارد پس اين امر بدين معني است که: [عمل] بازنمایي وحدت به ساختار ذاتي عمل اصلی فاهمه تعلق دارد.

ماهیت فاهمه فهمیدن یا فراچنگ آوردن است. بازنمايي هاي وحدت هدايت كننده از پيش آماده در ساختار عمل فاهمه به عنوان وحدت بخشی بازنمايي كننده قرار دارند. اين وحدت هاي بازنمايي شده محتواي[Inhalt] مفاهيم محض اند. درون مايه[Wasgehalt] اين مفاهيم وحدتي است كه در هر مورد وحدت بخشي را ممكن مي سازد. [عمل] بازنمايي اين وحدت ها في نفسه از پيش بطور ماتقدم بر بنيادهاي محتواي[Inhalt] ويژه اش مفهومي است. مفهوم محض ديگر نياز ندارد توسط فرم مفهومي اعطا شده باشد؛ مفهوم محض خودش در معناي اصيلي اين فرم است.

بدين رو مفاهيم محض ابتداً بوسيلة عمل تأمل ايجاد نمي گردند، آنها مفاهيم تامل شده نيستند. بلكه آنها از پيش به ساختار ذاتي تأمل متعلق اند، يعني بازنمايي هايي هستند كه در تأمل، با تأمل و براي تأمل عمل مي كنند، يعني مفاهيم تأمل كننده اند. «تمام مفاهيم بطور كلي، سواي اينكه ماده شان[Stoff] را از كجا اخذ كرده باشند، تأمل شده اند؛ يعني بازنمايي[هایی] هستند برآمده به رابطه منطقي کاربرد پذیری عام. با اين حال مفاهيمي وجود دارد که معناي تام آنها چيزي قرار نیست باشد جز این یا آن تأمل، مفاهیمی كه بازنمايي هاي جاری نسبت به آن مي تواند موضوع باشند. آنها مي توانند مفاهيم تأمل (conceptus reflectentes) ناميده شوند؛ و چون هر نوعي از تأمل در احكام رخ مي دهد، لذا آنها عمل صرف فاهمه مي گردند كه، در احكام اطلاق شده به رابطه، مطلقا في نفسه به عنوان بنیادهايي برای امكان حكم لحاظ مي گردند.»74

بدين رو مفاهيم محض در فاهمه من حیث هی وجود دارند و «تحليل خود قوة فاهمه» بايد اين بازنمايي هايي را كه با-هم- سازنده ساختار تأمل اند به روشني آورد.

Are there such concepts? Are they found already prepared in human understanding? How can the understanding be capable of giving a content [Wasgehalt] where it is only an empty function of binding-together, directly dependent on the given intuition? And can such a what [ein solches Was] which was represented as given come to be found completely in the understanding if, as it should happen, it is isolated precisely from all intuition? If the understanding itself is to be the origin not only of the form of every concept as such, but also of the content of determinate concepts, then this origin can only lie in the basic acta of concept-formation as such, in reflection.

Every determining of something as something (judging) includes the “unity of the act of ordering various representations under a common one.”73 This act of reflecting unifying, however, is only possible in this way if in itself it is already guided by the preliminary reference to a unity in light of which a unifying in general is possible. The reflecting itself, quite apart from whatever concept arises from its action, is already the preliminary representing of a unity which, as such, guides the unification. If, accordingly, the representing of unity lies in the reflecting itself, then this means: representing of unity belongs to the essential structure of the basic act of understanding.

The essence of understanding is original comprehending or grasping. The representations of the guiding unity lie already prepared in the structure of the act of understanding as representing unification. These represented unities are the content [Inhalt] of the pure concepts. The content [Wasgehalt] of these concepts is the unity which in each case makes a unification possible. The representing of these unities is in itself already conceptual a priori on the grounds of its specific content [Inhalts]. The pure concept no longer need be endowed with a conceptual form; it is itself this form in an original sense.

Hence the pure concepts do not first arise by means of an act of reflection, they are not reflected concepts. Rather, they belong in advance to the essential structure of reflection, i.e., they are representations which act in, with, and for reflection, i.e., reflecting concepts. “All concepts generally, no matter from where they may take their material [Stoff], are reflected, i.e., representation[s] raised to the logical relation of general applicability. Yet there are concepts, the entire sense of which is to be nothing other than one reflection or another, to which occurring representations can be subject. They can be called concepts of reflection (conceptus reflectentes); and because every kind of reflection occurs in judgments, so they become the mere action of the understanding which, in the judgments applied to the relation, are apprehended absolutely in themselves as grounds for the possibility of judging.”74

Hence there are pure concepts in the understanding as such, and the “analysis of the faculty of understanding itself” must bring to light these representations which are co-constitutive of the essential structure of reflection.

Gibt es dergleichen Begriffe? Liegen solche im menschlichen Verstande vorbereitet? Wie soll der Verstand einen Wasgehalt geben können, wo er doch nur eine auf gebende Anschauung gerade angewiesene leere Funktion des Verbindens ist? Und kann vollends im Verstande ein solches als gegeben vorgestelltes Was gefunden werden, wenn er, wie es jetzt geschehen soll, gerade von aller Anschauung isoliert wird? Wenn der Verstand für sich Ursprung, nicht nur der Form jedes Begriffes als eines solchen, sondern auch des Inhaltes bestimmter Begriffe sein soll, dann kann dieser Ursprung nur im Grundakt a der Begriffsbildung als solcher liegen, in der Reflexion.

Jedes Bestimmen von etwas als etwas (Urteilen) enthält die „Einheit der Handlung, verschiedene Vorstellungen unter einer gemeinschaftlichen zu ordnen” 73. Diese Handlung des reflektierenden Einigens ist aber nur so möglich, daß sie in sich selbst schon geführt wird durch den vorgängigen Hinblick auf eine Einheit, in derem Lichte ein Einigen überhaupt möglich ist. Das Reflektieren selbst ist also schon, ganz abgesehen davon, was je an Begriffen aus seiner Handlung erwächst, das vorgängige Vorstellen einer die Einigung führenden Einheit als einer solchen. Wenn demgemäß im Reflektieren selbst das Vorstellen von Einheit liegt, dann heißt das: zur Wesensstruktur des Grundaktes des Verstandes gehört Vorstellen von Einheit.

Das Wesen des Verstandes ist ursprüngliches Begreifen. In der Struktur der Verstandeshandlung als vorstellender Einigung liegen die Vorstellungen der je führenden Einheit vorbereitet. Diese vorgestellten Einheiten sind der Inhalt der reinen Begriffe. Der Wasgehalt dieser Begriffe ist die jeweils eine Einigung ermöglichende Einheit. Das Vorstellen dieser Einheiten ist in sich, auf Grund seines spezifischen Inhalts, a priori schon begrifflich. Der reine Begriff bedarf nicht mehr der Beischaffung einer Begriffsform, er ist diese selbst in einem ursprünglichen Sinne.

Die reinen Begriffe erwachsen daher nicht erst durch einen Akt der Reflexion, sie sind nicht reflektierte Begriffe, sondern die im vorhinein zur Wesensstruktur der Reflexion gehörigen, d. h. in, mit und für die Reflexion handelnden Vorstellungen, d. h. reflektierende Begriffe. „Alle Begriffe überhaupt, von woher sie auch ihren Stoff nehmen mögen, sind reflektierte, d. i. in das logische Verhältnis der Vielgültigkeit gebrachte Vorstellung. Allein es gibt Begriffe, deren ganzer Sinn nichts andres ist, als eine oder andere Reflexion, welcher vorkommende Vorstellungen können unterworfen werden. Sie können Reflexionsbegriffe (conceptus reflectentes) heißen; und weil alle Art der Reflexion im Urteile vorkommt, so werden sie die bloße Verstandeshandlung, die im Urteile auf das Verhältnis angewandt wird, absolut in sich fassen, als Gründe der Möglichkeit zu urteilen” 74.

Danach gibt es reine Begriffe im Verstand als solchem, und die „Zergliederung des Verstandesvermögens selbst” muß diese, die Wesensstruktur der Reflexion mitkonstituierenden Vorstellungen ans Licht bringen.

Y a-t-il de tels concepts? Les trouve-t-on tout préparés dans l’entendement humain? Comment l’entendement pourrait-il se donner un contenu, alors qu’il n’est qu’une simple fonction de liaison, ordonnée à une intuition qui le lui fournit? Et peut-on enfin trouver dans l’entendement un tel contenu, représenté comme donné, si, comme c’est le cas, cet entendement est coupé de toute intuition? Si l’entendement, à lui seul, doit être à l’origine, non seulement de la forme de tout concept, mais encore du contenu de concepts déterminés, alors cette origine ne peut résider que dans l’acte fondamental de la conceptualisation pris comme tel, c’est-à-dire dans la réflexion.

Toute détermination de quelque chose en tant que tel et tel (jugement) contient « l’unité de l’acte qui range diverses représentations sous une représentation commune 73 ». L’action de l’unification réfléchissante n’est cependant possible que si elle est conduite en elle-même par une vue préalable sur une unité dont la lumière rend possible toute unification. L’acte de réflexion lui-même est donc déjà, quoi qu’il en soit des concepts issus de son action, la représentation préalable d’une unité prise comme telle et qui dirige l’œuvre de l’unification. S’il y a donc une représentation d’unité dans l’acte réfléchissant lui-même, cela signifie que la représentation d’unité appartient à la structure essentielle de l’acte fondamental de l’entendement.

L’essence de l’entendement est compréhension originelle. Les représentations de l’unité directrice sont préparées dans la structure de l’action de l’entendement, qui est unification représentative. Ces unités, représentées, forment le contenu des concepts purs. Le contenu de ces concepts est à chaque fois l’unité à partir de laquelle une unification est rendue possible. La représentation de ces unités est en elle-même, en raison de son contenu spécifique, déjà a priori conceptuelle. Le concept pur n’a pas besoin de se voir doter d’une forme conceptuelle, il est celle-là même en un sens originel.

Les concepts purs ne résultent donc pas d’un acte de la réflexion, ils ne sont pas des concepts réfléchis, mais des représentations, d’emblée inhérentes à la structure essentielle de la réflexion elle-même. Ils sont mis en œuvre dans, avec et pour la réflexion; ce sont des concepts réfléchissants. « Tous les concepts en général, d’où qu’ils puissent tirer leur matière, sont réfléchis, c’est-à-dire constituent une représentation élevée au rapport logique de la portée générale. Il est pourtant des concepts dont le sens n’est que [de constituer] tel ou tel acte de réflexion, et sous lequel les représentations adventices peuvent être rangées. On peut les nommer des concepts réfléchissants (conceptus reflec­tentes); et puisque toute espèce de réflexion se fait dans le jugement, ils doivent porter en eux-mêmes, de façon absolue, comme fondement de la possibilité de juger, la pure activité de l’entendement qui, dans le jugement, s’applique à [l’ordre de] la relation 74. »

Il y a donc des concepts purs dans l’entendement comme tel et la « dissection de la faculté de l’entendement » doit amener à la lumière ces représentations qui sont co-constituantes de la structure essentielle de la réflexion.

Are there such concepts, and are they to be found already prepared in human understanding? How is the understanding able to produce a content when it is only an empty connective function dependent on an intuition which itself supplies a content? And, finally, can such a content, represented as given, be found in the understanding if, as is supposed to be the case, the understanding is cut off from all intuition? If the understanding in itself is to be the origin not only of the form of every concept but also of the content of certain concepts, then this origin can only lie in the fundamental act of conceptualization itself, i.e., in reflection.

Every determination of something as something (judgment) contains “the unity of the act of bringing various representations under one common representation.”73 This act of reflective unification is possible only if it is itself guided by a precursory reference to a unity in the light of which all unification becomes possible. The act of representation, quite apart from whatever concept arises from its action, is already the precursory act of representation of a unity which as such guides and directs the work of unification. Accordingly, if the act of reflection itself is a representation of unity, this means that the act of representation of unity belongs to the essential structure of the fundamental act of the understanding.

The essence of the understanding is primordial comprehension. In the structure of the action of the understanding as a mode of unification that is representational, there lie already prepared representations of the directive unity. These represented unities form the content of the pure concepts. This content is, in each case, a unity by means of which a unification becomes possible. The act of representation of this unity is in itself, by reason of its specific content, already conceptual a priori. A pure concept does not need to be endowed with a conceptual form; fundamentally it is itself this form.

Pure concepts, therefore, do not result from an act of reflection. They are not reflective concepts but those which belong, from the first, to the essential structure of reflection. They are representations which act in, with, and for reflection; they are reflecting concepts. “All concepts in general, no matter whence comes their material, are reflective, i.e., representations raised to the logical relation of general applicability. But there are concepts the entire sense of which is nothing other than to be constitutive of such and such a reflection, under which the actual representations as they occur can be subsumed. They may be called concepts of reflection (conceptus reflectentes), and since every act of reflection takes place in the judgment, they must, as the foundation of the possibility of judging, be in themselves, and in an absolute way, the pure activity of the understanding which in the judgment is applied to the relation.”74

Hence, there are pure concepts in the understanding as such, and the “analysis of the faculty of understanding” must bring to light these representations which are co-constituents of the essential structure of reflection.