037
چون تمام بازنمايي ها، به عنوان حالات [عمل] بازنمايي، بي واسطه در زمان قرار مي گيرند؛ آنچه بازنمايي مي گردد در [عمل] بازنمايي بماهو به زمان تعلق مي يابد. با چرخش به درون-زماني-بودن بیواسطۀ بازنمايي، درون-زماني-بودن با واسطه آنچه بازنمايي مي گردد، يعني درون-زماني-بودن با واسطه آن «بازنمايي هايي» كه از طريق حس خارجي متعیّن مي گردند، داده مي شود. لذا چون پديدارهاي خارجي فقط با واسطه در زمان هستند در يك معنا تعيّن زمان به آنها تعلق دارد و در معناي ديگري ندارد. استدلال از درون-زماني-بودن شهود هاي خارجي[intuitings] به عنوان رويدادی رواني به درون-زماني-بودن آنچه در اين شهودها[intuitings] شهود مي گردد، ضرورتاً براي كانت از طريق ابهام عبارت «شهود»[intuition] يا حتي «بازنمايي» میسر مي گردد. اين عبارات از سويي به معناي حالات ذهن اند، اما در عين حال بدين معني هستند كه آنها به عنوان چنين حالاتي ابژه هایشان را دارند.
اين كه آيا اين مدلل سازی/ابتناي كليت به عنوان شهود محض و همراه آن [ابتناي] كاركرد وجودشناختي محوري آن معتبر مي ماند و مي تواند تعیین کننده باشد، بايد اينجا براي ارائه مفتوح نگاه داشته شود، چنانكه بايد پرسش از اينكه آيا مكان به عنوان شهود محض بدين وسيله از كاركرد وجودشناختي محوري ممكن معزول مي گردد، [نیز می بايست باز بماند.]66
اگر بطور كلي ابتناي كليت زمان به عنوان شهود محض ممكن باشد، [اين امر تنها زمانی مي تواند روي دهد اگر بتواند نشان داده شود كه] گرچه مكان و زمان به عنوان شهودهاي محض هر دو «به سوژه» متعلق اند، [اما] زمان در سوژه به نحو اصيل تری از مكان تمکن گزيده است. هر چند زمان بطور بي واسطه به داده هاي حس دروني فروكاسته شده، در عين حال فقط بطور وجودشناختی كلي تر است اگر سوبژکتيویته سوژه در گشودگي براي موجود هست[exists]. هر چه زمان سوبژکتیوتر باشد، سعت[Entschrdnkung] سوژه اصیل تر و وسیع تر است.
كاركرد وجودشناختي كلي اي كه كانت به زمان نسبت مي دهد در آغاز تأسيس بنياد مي تواند فقط از اين رو بکفایت توجيه گردد زيرا دقيقاً خود زمان، و در واقع زمان در كارکرد وجودشناختي اش (یعنی به عنوان پاره اي ذاتي از معرفت وجودشناختي محض)، است كه ما را وا مي دارد كه ماهيت سوبژکتيویتی را در طريق اصيل تري تعيين كنيم.67
«حسيات استعلايي» باید به عنوان وظيفه اش αἴσυησις ی وجودشناختي را طرح نمايد كه «هویدا شدن ماتقدم» وجود موجودات را ممكن مي سازد. از آنجا كه شهود نقش پيشتازي در تمام معرفت حفظ می کند «يكي از بخش هاي مورد نياز براي حل مساله كلي فلسفه استعلايي»68 (وجودشناسي) حاصل شده است.
هر قدر که شهود محض به عنوان مؤلفه ذاتي معرفت وجودشناختي کم رنگ گردد، ولو در كمترين حد، فقط به همان اندازه تفسير مجزا از يكي از اين مولفه ها، در كاركرد مقدماتی اش، می تواند ديده شود. این امر نقض حسیات استعلایی به عنوان موقف موقت مساله نیست، بلکه حفظ و پالایش پرابلماتیک مرکزی آن است که باید مناسب ترین هدف برای بنیانگذاریی باشد که کانت انجام داد، منوط به اطمینان از وظیفه خودش.
اما ابتدا بايد مولفه ذاتي دوم از معرفت محدود محض را با مد نظر قرار دادن آن به همان طريق و مجزا نمودن آن مطرح سازيم، یعنی تفكر محض را.
Because all representations, as states of representing, fall immediately in time, what is represented in representing belongs as such in time. By the digression into the immediate within-time-ness of representing, a mediate within-time-ness of what is represented, i.e., of those “representations” determined through external sense, is given. Hence, since the external appearances are only mediately within time, in one sense the determination of time belongs to them and in another sense it does not. The argument from the within-time-ness of the external intuitings as a psychic event to the within-time-ness of what is intuited in these intuitings, becomes essentially facilitated for Kant through the ambiguity of the expression “intuition,” or rather “representation.” On the one hand, the expressions mean states of mind, but at the same time they mean that which they, as such states, have as their objects.
Whether this grounding of the universality of time as pure intuition, and with it [the grounding of] its central ontological function, continues to be valid and can be decisive must here remain open for the present, as must the question of whether space as pure intuition was thereby displaced from a possible central ontological function.66
If in general the grounding of the universality of time as pure intuition is to be possible, [this can only happen if it can be shown that] although space and time as pure intuitions both belong “to the subject,” time dwells in the subject in a more original way than space. Time immediately reduced to the givens of inner sense, however, is at the same time only onto logically more universal if the subjectivity of the subject exists in the openness for the being. The more subjective time is, the more original and extensive is the expansiveness [Entschränkung] of the subject.
The universal ontological function that Kant assigns to time at the beginning of the ground-laying can hence only be sufficiently justified because it is precisely time itself, and indeed time in its ontological function (i.e., as essential bit of pure ontological knowledge), which forces us to determine the essence of subjectivity in a more original way.67
The “Transcendental Aesthetic” has as its task to set forth the ontological αἴσυησις which makes it possible “to disclose a priori” the Being of beings. To the extent that intuition retains the leading role in all knowledge, “one of the pieces required for the solution of the general problem of transcendental philosophy”68 (Ontology) has been attained.
To whatever small degree pure intuition as essential element of ontological knowledge begins to dissipate, even in the slightest, then to just as small a degree can the isolated interpretation of one of these elements, already in its elementary function, be made visible. It is not the elimination of the Transcendental Aesthetic as a provisional occurance of the problem, but rather the preservation and refining of its problematic which must be the most proper goal for the ground-laying which Kant carried out, provided that it is certain of its own task.
First of all, however, by looking at it in the same way and isolating it, we must set forth the second essential element of pure finite knowledge: pure thinking.
Weil alle Vorstellungen als Zustände des Vorstellens unmittelbar in die Zeit fallen, so gehört auch das im Vorstellen Vorgestellte als solches in die Zeit. Auf dem Umwege über die unmittelbare Innerzeitigkeit des Vorstellens ergibt sich eine vermittelte Innerzeitigkeit des Vorgestellten, d. h. derjenigen „Vorstellungen”, die durch den äußeren Sinn bestimmt sind. Weil die äußeren Erscheinungen demnach nur mittelbar innerzeitig sind, gehört ihnen die Zeitbestimmung in gewisser Weise zu, in gewisser Weise nicht. Die Argumentation von der Innerzeitigkeit des äußeren Anschauens als eines psychischen Geschehens auf die Innerzeitigkeit des in ihm Angeschauten wird für Kant durch die Doppeldeutigkeit der Ausdrücke „Anschauung” bzw. „Vorstellung” wesentlich erleichtert; denn die Ausdrücke meinen einmal Zustände des Gemütes, zugleich aber das, was sie als solche Zustände zum Gegenstand haben.
Ob diese Begründung der Universalität der Zeit als reiner Anschauung und damit ihrer zentralen ontologischen Funktion zu Recht besteht und die entscheidende sein kann, ob damit der Raum als reine Anschauung aus einer möglichen zentralen ontologischen Funktion verdrängt ist, muß hier zunächst offen bleiben 66.
Wenn überhaupt, dann ist die Begründung der Universalität der Zeit als reiner Anschauung nur dadurch möglich, daß, obzwar Raum und Zeit als reine Anschauungen beide „zum Subjekt” gehören, die Zeit dem Subjekt ursprünglicher einwohnt als der Raum. Die unmittelbar auf die Gegebenheiten des inneren Sinnes eingeschränkte Zeit ist zugleich aber nur dann ontologisch universaler, wenn die Subjektivität des Subjektes in der Offenheit für das Seiende besteht. Je subjektiver die Zeit, um so ursprünglicher und weiter die Entschränkung des Subjektes.
Die universale ontologische Funktion, die Kant der Zeit zu Beginn der Grundlegung zuweist, kann sich demnach nur dadurch hinreichend rechtfertigen, daß gerade die Zeit selbst, und zwar in ihrer ontologischen Funktion, d. h. als Wesensbestandstück der reinen ontologischen Erkenntnis, dazu zwingt, das Wesen der Subjektivität ursprünglicher zu bestimmen 67.
Die „transzendentale Ästhetik” hat zur Aufgabe, die ontologische αἴσυησις herauszustellen, die ermöglicht, das Sein des Seienden „a priori zu entdecken”. Sofern in aller Erkenntnis die Anschauung die Führung behält, ist jetzt zwar „eines von den erforderlichen Stücken zur Auflösung der allgemeinen Aufgabe der Transzendentalphilosophie” 68 (Ontologie) gewonnen.
Sowenig es jedoch eingeht, die reine Anschauung als Wesenselement der ontologischen Erkenntnis im geringsten zu verflüchtigen, so wenig kann die isolierende Interpretation eines Elementes dieses schon in seiner elementaren Funktion siehtbar machen. Nicht Ausmerzung der transzendentalen Ästhetik als eines vorläufigen Problembestandes, sondern Erhaltung und Verschärfung ihrer Problematik muß das eigenste Ziel der von Kant durchgeführten Grundlegung werden, wenn anders sie ihrer eigenen Aufgabe sicher ist.
Zunächst gilt es aber, in derselben isolierenden Betrachtung das zweite Wesenselement einer reinen endlichen Erkenntnis herauszustellen: das reine Denken.
Puisque toute représentation, en tant qu’état [de la faculté] de représenter, tombe immédiatement dans le temps, ce qui est, comme tel, représenté dans cette représentation appartient pareillement au temps. Il arrive, par ce détour de I’intraternporalité immédiate de l’acte de représenter, que se constitue une intratemporalité médiate de ce qui est représenté, c’est-à-dire des « représentations » déterminées par le sens externe. Si, dès lors, les phénomènes externes ne sont que médiatement intratemporels, la détermination temporelle leur convient d’une certaine manière mais, d’une autre manière, ne leur convient pas. Toutefois, l’argumentation qui fait se répercuter I’intraternporalité de l’intuition extérieure comme événement psychique sur l’intratemporalité de ce qui est intuitionné, se trouve, chez Kant, essentiellement facilitée par l’ambiguïté qui s’attache aux termes d’intuition et de représentation. C’est que ces mots désignent des états de conscience [Gemüt] mais, en même temps, ce qui, dans ces états, est visé comme objet.
Nous ne nous prononcerons pas ici sur la question de savoir si cette manière de fonder l’universalité du temps, en tant qu’intuition pure, se justifie ainsi que le rôle ontologique central qui lui est attribué. Nous n’examinerons pas en ce moment si l’argumentation fournie à cet effet est décisive, et si enfin l’espace comme intuition pure se trouve, par là, déchu de son éventuelle fonction ontologique centrale 1 .
Si, en général, il est possible de fonder l’universalité du temps comme intuition pure, cela ne réussira que si le temps est plus originellement incrusté dans le sujet que l’espace, encore que l’un et l’autre en tant qu’intuitions pures appartiennent à ce « sujet ». Le temps, immédiatement limité aux données du sens interne, ne devient ontologiquement plus universel que si la subjectivité du sujet consiste à être ouverture sur l’étant. Plus le temps est subjectif, plus le sujet est capable de sortir originellement et foncièrement de ses propres limites.
La fonction ontologique universelle que Kant, dès le début de l’instauration du fondement, attribue au temps ne se peut donc justifier suffisamment que si le temps lui-même, dans sa fonction ontologique, c’est-à-dire comme constituant essentiel de la connaissance ontologique pure, nous force à déterminer plus originellement l’essence de la subjectivité 2 .
L’« Esthétique transcendantale » a pour objet d’expliciter l’αἴσθησις ontologique qui permet de « découvrir a priori » I’être de l’étant. Dans la mesure où l’intuition garde un rôle dominant en toute connaissance, nous nous sommes sans doute assurés d’« une des données requises pour la solution du problème général de la philosophie transcendantale » (ontologie) 3 .
Tout comme il serait inadmissible de diminuer en rien l’intuition pure en tant qu’élément essentiel de la connaissance ontologique, il est clair qu’une interprétation isolant l’un des éléments ne pourrait rendre celui-ci manifeste dans sa fonction fondamentale. Il ne s’agit pas d’éliminer l’esthétique transcendantale en tant qu’état provisoire du problème mais, au contraire, de maintenir et de préciser ses questions. Tel doit être le but propre de l’instauration du fondement poursuivie par Kant, si toutefois celle-ci veut être consciente de son véritable objectif.
Mais auparavant nous avons à expliciter, suivant une recherche qui va pareillement commencer par l’isoler, le second élément essentiel d’une connaissance pure et finie : la pensée pure.
Because all representations as states of the faculty of representation fall immediately in tune, what is represented as such in an act of representation also belongs in time. Thus, by means of a detour through the immediate intra-temporality of the act of representation we arrive at a mediate intra-temporality of that which is represented, i.e., those “representations” which are determined through external sense. Therefore, since external phenomena are only mediately intra-temporal, in one sense the determination of time applies to them, but in another it does not. The argument from the intra-temporality of the intuition of external phenomena as a psychical event to the intra-temporality of what is intuited therein is made easy for Kant because of the ambiguity of the terms intuition [Anschauung] and representation [Vorstellung]. These expressions refer both to states of consciousness and to what such states may have as objects.
We will not pass judgment at this time on the question as to whether this argument in support of the universality of time as pure intuition justifies the central ontological function of time attributed to it. We will also leave open for the present the further question as to whether space as pure intuition is deprived thereby of a possible central ontological function.66
If, in general, it is possible to establish the universality of time as pure intuition, such an attempt will succeed only if it can be shown that, although both space and time as pure intuitions belong “to the subject,” time is implanted therein in a more fundamental way than is space. Time as immediately limited to the data of internal sense can be, ontologically speaking, more universal than space only if the subjectivity of the subject consists in being overt to the essent. The more that time is subjective, the more original and extensive is the freedom from limitation of the subject.
The universal ontological function that Kant assigned to time at the beginning of his laying of the foundation of metaphysics can be justified only if time itself in its ontological function, i.e., as the essential element of pure ontological knowledge, forces us to determine the essence of subjectivity more primordially than heretofore.67
The task of the Transcendental Aesthetic is the exposition of the ontological aisthēsis which makes it possible “to discover a priori” the Being of the essent. Insofar as intuition maintains the dominant role in all knowledge, “one of the factors required for solution of the general problem of transcendental philosophy”68 has been attained.
Just as it is inadmissible to minimize in the slightest degree the role of pure intuition as an essential element of ontological knowledge, so one cannot hope to discover the basic function of an element of pure intuition by considering it in isolation. It is not a question of eliminating the transcendental aesthetic as a provisional statement of the problem but of keeping its problematic while, at the same time, rendering it more precise. Such must be the true objective of the laying of the foundation of metaphysics as carried out by Kant, provided that it is aware of its own task.
But first, by means of an inquiry which, as before, begins by isolating its object, we must uncover the second essential element of pure, finite knowledge, namely, pure thought.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH