بر اساس اين تفسير از مفاهيم «پديدار» و «شي في نفسه»، كه به تفاوت بين معرفت محدود و نامحدود ناظر است، اكنون همچنين توضيح اينكه عبارت هاي «پشت پديدار» و «پديدار صرف» به چه معناست ممكن مي باشد. اين «پشت» به اين معنا نيست كه براي معرفت محدود به ماهو [محدود]، شي في نفسه بازهم در مقابل آن[پديدار] قرار دارد.H همچنین بدین معنا نیست که شي في نفسه «بطور كامل» فراچنگ نمي آيد، [يا] اينكه ماهيت شي شناور و در عين حال بطور اتفاقي [و] غيرمستقيم قابل رويت است. بلكه عبارت «پشت پديدار» اين واقعيت را بيان مي كند که معرفت محدود به عنوان محدود ضرورتاً در عين حال پنهان مي كند؛ و از پيش پنهان مي كند طوري كه «شي في نفسه» نسبت به چنين معرفتي با همان ماهيت اش تنها بطور ناقص در دسترس نيست، بلكه مطلقا غيرقابل دسترسي است. آنچه «پشت پديدار» است همان موجود به عنوان پديدار است. چرا كه فقط موجود را به عنوان ابژه [Gegen-stand]مي دهد هرچند اين پديدار اجازه نمي دهد كه همان موجود بطور بنيادي به عنوان چيزي كه پيش مي ايستد[Ent-stand] ديده شود. «براساس نقد، هر چيزي در پديدار خودش بازهم پديدار است.»43

بنابراين اگر معتقد باشيم كه عدم امكان شناخت شي في نفسه بايد از طريق نقد ایجابی اثبات گردد بدفهمي ای از آنچه شي في نفسه معنا مي دهد وجود دارد. چنين تلاش هايي در اثبات [اين امر] مي پندارند كه شي في نفسه چيزي است كه در معرفت محدود بطور كلي فرض مي شود كه ابژه است، اما عدم دسترسي بالفعل آن مي تواند و بايد اثبات گردد. برهمين اساس، «صرف» در عبارت «پديدار صرف» يك مضايقه و تخفيف واقعيت شي نيست؛ بلكه بيشتر فقط نفي [این فرض] است كه موجود مي تواند در معرفت بشری همچون [شناخت] نامحدود شناخته بشود. «… (در عالم محسوس)، هر چند عميقا در ابژه هايش تحقيق نماييم، به چيزي جز پديدارها [نمي رسیم] »44

Based on this interpretation of the concepts “appearance” and “thing in itself,” which is oriented toward the difference between finite and infinite knowledge, it is now also possible to clarify what the expressions “behind the appearance” and “mere appearance” mean. This “behind” cannot mean that for finite knowledge as such, the thing in itself still stands in opposition to it.H Similarly, it cannot mean that the thing in itself does not become “fully” grasped, that its essence is free floating and yet occasionally becomes indirectly visible. Rather, the expression “behind the appearance” expresses the fact that finite knowledge as finite necessarily conceals at the same time, and it conceals in advance so that the “thing in itself” is not only imperfectly accessible, but is absolutely inaccessible to such knowledge by its very essence. What is “behind the appearance” is the same being as the appearance. Because it only gives the being as object, however, this appearance does not permit that same being to be seen fundamentally as a thing which stands forth. “According to the Critique, everything in an appearance is itself again appearance.”43

It is therefore a misunderstanding of what the thing in itself means if we believe that the impossibility of a knowledge of the thing in itself must be proven through positivistic critique. Such attempts at proof suppose the thing in itself to be something which is presumed to be an object within finite knowledge in general, but whose tactical inaccessibility can and must be proven. Accordingly, the “mere” in the phrase “mere appearance” is not a restricting and diminishing of the actuality of the thing, but is rather only the negation of [the assumption] that the being can be infinitely known in human knowledge. “. . . (in the world of sense), however deeply we inquire into its objects, [we have] to do with nothing but appearances.”44

Von dieser an dem Unterschied der endlichen und unendlichen Erkenntnis orientierten Auslegung der Begriffe „Erscheinung” und „Ding an sich” her ist nun auch zu klären, was die Ausdrücke „hinter der Erscheinung” und „bloße Erscheinung” bedeuten. Dieses „hinter” kann nicht meinen, daß für die endliche Erkenntnis als solche eben doch das Ding an sich entgegenstehe, und ebenso, daß es nicht „vollständig” erfaßt werde, sein Wesen treibe, zuweilen aber doch indirekt sichtbar werde. Das „hinter der Erscheinung” drückt vielmehr aus, daß die endliche Erkenntnis als endliche notwendig zugleich verbirgt, und zwar im vorhinein so verbirgt, daß das „Ding an sich” nicht etwa nur unvollkommen, sondern wesensmäßig überhaupt nicht als solches ihr zugänglich ist. Das „hinter der Erscheinung” ist dasselbe Seiende wie die Erscheinung. Aber weil sie das Seiende nur im Gegen-stand gibt, läßt sie es, dasselbe, grundsätzlich nicht als Ent-stand sehen. „Nach der Kritik ist alles in einer Erscheinung selbst wiederum Erscheinung” 43.

Es ist demnach ein Mißverständnis dessen, was Ding an sich meint, wenn man glaubt, durch positivistische Kritik die Unmöglichkeit einer Erkenntnis der Dinge an sich beweisen zu müssen. Solche Beweisversuche setzen noch voraus, das Ding sei an sich etwas, was überhaupt innerhalb endlicher Erkenntnis als Gegenstand vermeint sei, dessen faktische Unzugänglichkeit aber bewiesen werden könnte und müßte. Entsprechend ist in der Wendung „bloße Erscheinung” das „bloß” nicht eine Einschränkung und Herabminderung der Wirklichkeit des Dinges, sondern nur die Negation dessen, daß das Seiende in der menschlichen Erkenntnis unendlich erkannt werde. „… (in der Sinnenwelt) [haben wir es] selbst bis zu der tiefsten Erforschung ihrer Gegenstände mit nichts, als Erscheinungen, zu tun” 44.

A partir de cette interprétation des concepts de « phénomène » et de « chose en soi », obtenue à la lumière de la distinction de la connaissance finie et infinie, on doit comprendre également ce que signifient des expressions telles que, « au-delà du phénomène » et « pur phénomène ». Cet « au-delà » ne peut pas vouloir dire que la chose en soi se poserait malgré tout comme objet pour la connaissance finie comme telle et, encore qu’elle ne soit pas saisie « parfaitement » par celle-ci, existerait tout de même fantomatiquement et se manifesterait parfois indirectement. Cet « au-delà du phénomène » exprime, au contraire, que la connaissance finie est, en tant que finie, nécessairement dissimulatrice, et dissimule, d’emblée, de telle façon que la « chose en soi », non seulement ne lui est pas accessible d’une manière parfaite, mais ne l’est, par essence, d’aucune manière. Cette impossibilité caractérise la chose en soi comme telle. L’« au-delà du phénomène » est le même étant que le phénomène. Mais comme le phénomène ne livre l’étant que sous la forme d’ob-jet, il lui est principiellement impossible de laisser voir ce même étant sous forme de création [Ent-stand]. « Selon la Critique tout ce qui se manifeste dans un phénomène est à son tour phénomène 43. »

On se méprend donc sur la signification de la chose en soi lorsqu’on croit devoir prouver, en faisant usage de la critique positiviste, l’impossibilité de sa connaissance. Pareils efforts de démonstration présupposent encore que la chose en soi serait un étant que l’on aurait à viser comme objet dans l’horizon de la connaissance finie, mais dont on pourrait et devrait démontrer l’inaccessibilité de fait.

Corrélativement, dans l’expression « pur phénomène », l’adjectif « pur » ne signifie pas une limitation et une diminution de la réalité de la chose, mais nie seulement que l’étant soit connu de manière infinie dans la connaissance humaine. « Même dans nos plus profondes recherches des objets du monde sensible, nous n’avons jamais affaire qu’à des phénomènes 44. »

From this interpretation of the concepts “appearance” and “thing in itself,” an interpretation based on the distinction between finite and infinite knowledge, the meaning of the expressions “behind the appearance” and “mere appearance” must now be clarified. This “behind” cannot mean that in spite of everything the thing in itself still confronts finite knowledge but in such a way that it is not apprehended in its entirety but, ghostlike, is now and then indirectly visible. Rather, the phrase “behind the appearance” signifies that finite knowledge as finite necessarily conceals and, indeed, from the first, conceals in such a way that not only is the thing in itself not completely accessible to such knowledge, it is not accessible to it at all. That which is “behind the appearance” is the same essent as the appearance, but because the appearance gives the essent only as ob-ject, it is basically impossible for it to let the essent be seen as e-ject. “According to the Critique, everything that manifests itself in an appearance is itself again appearance.”43

Thus, it is a misunderstanding of the significance of the “thing in itself” to believe that it is necessary to prove through a positivistic critique that knowledge of it is impossible. Such attempts at proof suppose the thing in itself to be something which must be considered as an object within the sphere of finite knowledge but one whose factual inaccessibility can and must be demonstrated. Correlatively, in the expression “mere appearance,” the “mere” does not signify a limitation and a diminution of the reality of the thing but serves only as the denial of the assumption that in finite knowledge the essent can be known in a manner appropriate to infinite knowledge. “In the world of sense, however deeply we enquire into its objects, we have to do with nothing but appearances.”44