021
چون شهود بشري به عنوان شهود محدود، «مي پذيرد» و چون امكان «دريافتي»e كه مي پذيرد [“eines hinnehmenden “Bekommens] نيازمند تاثير است، لذا در واقع اندام هاي تاثير، [یعنی] «حواس»، ضروري اند. پس شهود بشري چون تاثير آن از طريق «اندام حسي» روي مي دهد «حسي» نيست؛ بلكه بعکس. چون دازاين ما محدود است- در ميان موجوداتي كه از پيش هستند وجود دارد، موجوداتي كه دازاين بر آنها محول شده است- لذا دازاين بايد f ضرورتا اين موجود[ات] از پيش- موجود را بپذيرد، به تعبيری، بايد به آن [موجودات] امكان اعلان خود[شان] را اعطا نمايد. اندام ها براي مراوده ممكن براي این اعلان ضروري اند. ماهيت حساسيت در محدوديت شهود است. بنابراين اندام هايي كه به تاثير خدمت مي كنند، چون به شهود محدود، يعني حساسيت، تعلق دارند حسي اند. با اين امر كانت براي اولين بار به مفهومي از حساسيت اي كه به جای حسي بودن انتولوژیک است دست مي يابد.H نتیجتاH اگر شهود موثر تجربي از موجودات لزوما با «حساسيت» يكي نيست پس امكان يك حساسيت غيرتجربي ضرورتا مفتوح مي ماند.35
معرفت اولاً شهود يعني بازنمايي ای است كه بي واسطه خود (1) موجود را بازنمايي مي كند.HH حال اگر شهود محدود معرفت باشد پس بايد بتواند خود موجود را به عنوان آشكارشده در نسبت با چيستي و چگونگي اش براي هر كسي در هر زماني دسترس پذیر سازد. مخلوقات شهودكنندۀ محدود بايد بتوانند شهود موجودات را به نحوي به اشتراك بگذارند.H هرچند پيش از همه شهود محدود به عنوان شهود به [اشیاء] جزئي شهود شده خاص مقيد باقي مي ماند. شهود شده موجودي شناخته شده است تنها اگر هر كسي بتواند آن را براي خود و ديگران قابل فهم سازد و بدين وسيله آن را مورد تبادل قرار دهد. بنابراين براي مثال اين [شي] جزئي شهود شده- اين تكه از گچ- بايد بگذارد كه خود به عنوان گچ يا به عنوان يك جسم تعيین گردد. در اين طريق ما قادريم مشتركا اين موجود را به طور يكسان براي همه بشناسيم.H شهود محدود برای معرفت بودن همواره نيازمند چنين تعيیني از شهود شده به منزله اين و آن است.
در چنين تعيينی آنچه براساس شهود بازنمايي مي گردد به نحو مضاعف، با نظري به آنچه كه «بطور كلي» هست، بازنمايي مي گردد. هر چند چنين تعيينی، كلي را به ماهو [كلي] به نحو موضوعي بازنمايي نمي كند. آن [تعیين کلی] جسمانيت شي را به يك ابژه مبدل نمي سازد. بلكه بازنمايي تعيين كننده از آنچه بطور شهودي بازنمايي شده است در واقع به كل نظر مي كند؛ ليكن فقط آن [كل مفهومی] را در نظر مي گيرد تا خود را به جزئي معطوف سازد و بدين رو جزئي را از آن نقطه نظر [كلي] تعيين كند. این بازنمايي «كلي» كه بدين نحو در خدمت شهود است آنچه را در شهود بازنمايي مي شود بازنمایی پذیر تر<1>gمي سازد بدين معنا كه كثیر تحت واحد فهم مي گردد و براساس اين فهم جامع، واحد «به كثیر اطلاق مي گردد.» بنابراين كانت اين بازنمايي به نحو كلي را «بازنمايي در مفاهيم» مي نامد.<2> بدين وسيله بازنمايي تعیين كننده خود را به عنوان «بازنمايي{مفهوم}ی بازنمايي» (شهود) نشان مي دهد.<3> h به هر حال بازنمايي تعيين كننده في نفسه گفتن چيزي درباره چيزي (حمل) است. «لذا حكم معرفت با واسطه از ابژه است، يعني بازنمايي ِ بازنمايي آن [ابژه]. »36 به هر حال «قوه حكم» فاهمه است و بازنمايي مربوط به آن شهود را «قابل فهم» مي سازد.i
Because human intuition as finite ”takes in stride” and because the possibility of a “receiving”e which takes-in-stride [eines hinnehmenden “Bekommens”] requires affection, therefore organs of affection, “the senses,” are in fact necessary. Human intuition, then, is not “sensible” because its affection takes place through “sense organs,” but rather the reverse. Because our Dasein is finite — existing in the midst of beings that already are, beings to which it has been delivered over — therefore it mustf necessarily take this already-existing being in stride, that is to say, it must offer it the possibility of announcing itself. Organs are necessary for the possible relaying of the announcement. The essence of sensibility exists in the finitude of intuition. The organs that serve affection are thus sense organs because they belong to finite intuition, i.e., sensibility. With this, Kant for the first time attains a concept of sensibility which is ontological rather than sensualistic.H Accordingly, if empirically affective intuition of beings does not need to coincide with “sensibility,” then the possibility of a nonempirical sensibility remains essentially open.35H
Knowledge is primarily intuition, i.e., a representing that immediately represents the being itself. (1)HH However, if finite intuition is now to be knowledge, then it must be able to make the being itself as revealed accessible with respect to both what and how it is for everyone at all times. Finite, intuiting creatures must be able to share in the specific intuition of beings.H First of all, however, finite intuition as intuition always remains bound to the specifically intuited particulars. The intuited is only a known being if everyone can make it understandable to oneself and to others and can thereby communicate it. So, for example, this intuited particular — this piece of chalk — must allow itself to be determined as chalk, or rather as a body. In this way, we are able jointly to know this being as the same for all of us.H In order to be knowledge, finite intuition always requires such a determination of the intuited as this and that.
In such a determining, what is represented in accord with intuition is further represented with a view to what it is “in general.” Such determining, however, does not thematically represent the general as such. It does not make the corporeality of the thing into an object. Instead, the determinative representing of what is intuitively represented indeed takes a look at the general, but only keeps it [the general] in view in order to direct itself to the particular and thus to determine the particular from that viewpoint. This “general” representing, which as such is in service to the intuiting, makes what is represented in the intuition more representable<1>g in the sense that it grasps many under one, and on the basis of this comprehensive grasping [Umgreifens] it “applies to many.” Hence, Kant names this representing in general (repraesentatio per notas communes),<2> “representing in concepts.” The determinative representing thereby shows itself as the “Representation {concept} of a representation” (intuition).<3>h Determinative representing, however, is in itself an assertion of something about something (predication). “Judgment is therefore the mediate knowledge of an object, that is, the representation of a representation of it.”36 The “faculty of judging,” however, is the understanding, and the representing that is proper to it makes the intuition “understandable.”i
Weil menschliche Anschauung als endliche hinnimmt, die Möglichkeit eines hinnehmenden „Bekommens” e aber Affektion verlangt, deshalb sind tatsächlich Werkzeuge der Affektion, die „Sinne”, notwendig. Die menschliche Anschauung ist nicht deshalb „sinnlich”, weil ihre Affektion durch „Sinnes”- Werkzeuge geschieht, sondern umgekehrt: weil unser Dasein ein endliches ist — inmitten des schon Seienden existierend, an dieses ausgeliefert — deshalb muß es f notwendig das schon Seiende hinnehmen, d.h. dem Seienden die Möglichkeit bieten, sich zu melden. Für die mögliche Durchgabe der Meldung sind Werkzeuge notwendig. Das Wesen der Sinnlichkeit besteht in der Endlichkeit der Anschauung. Die Werkzeuge, die der Affektion dienen, sind deshalb Sinneswerkzeuge, weil sie zur endlichen Anschauung, d.h. Sinnlichkeit, gehören. Kant hat damit zum erstenmal den ontologischen, nichtsensualistischen Begriff der Sinnlichkeit gewonnen. Wenn demzufolge empirisch affektive Anschauung von Seiendem sich nicht notwendig mit „Sinnlichkeit” deckt, dann bleibt wesensmäßig die Möglichkeit einer nichtempirischen Sinnlichkeit offen 35.
Erkenntnis ist primär Anschauung, d. h. ein Vorstellen, das das Seiende unmittelbar selbst vorstellt. Soll nun aber endliche Anschauung Erkenntnis sein, dann muß sie das Seiende selbst als offenbares für jedermann und jederzeit in dem, was und wie es ist, zugänglich machen können. Die endlichen anschauenden Wesen müssen sich in die jeweilige Anschauung des Seienden teilen können. Nun bleibt aber die endliche Anschauung als Anschauung zunächst immer an das jeweilige angeschaute Einzelne verhaftet. Das Angeschaute ist nur erkanntes Seiendes, wenn jedermann es sich und anderen verständlich machen und dadurch mitteilen kann. So muß sich z.B. dieses angeschaute Einzelne, das Kreidestück hier, als Kreide bzw. als Körper bestimmen lassen, damit wir miteinander dieses Seiende selbst als das für uns Selbige zu erkennen vermögen. Endliche Anschauung bedarf, um Erkenntnis zu sein, jederzeit einer solchen Bestimmung des Angeschauten als das und das.
In solchem Bestimmen wird das anschauungsmäßig Vorgestellte weiterhin vorgestellt im Hinblick darauf, was es „im allgemeinen” ist. Das Bestimmen stellt aber nicht das Allgemeine als solches thematisch vor. Es macht nicht die Körperhaftigkeit des Dinges zum Gegenstand, sondern das bestimmende Vorstellen des anschaulich Vorgestellten nimmt zwar auf das Allgemeine einen Hinblick, aber nur um, mit diesem im Blick, sich auf das Einzelne zu richten und es aus diesem Hinblick auf … so zu bestimmen. Dieses „allgemeine” Vorstellen, das als solches dem Anschauen dient, macht das in der Anschauung Vorgestellte vorstelliger g in der Weise, daß es mehreres unter eines begreift und auf Grund dieses Umgreifens „für viele gilt”. Kant nennt daher dieses Vorstellen im allgemeinen (repraesentatio per notas communes) „das Vorstellen in Begriffen”. Das bestimmende Vorstellen erweist sich demnach als die „Vorstellung [Begriff] einer Vorstellung” (Anschauung). h Bestimmendes Vorstellen aber ist in sich ein Aussagen von etwas über etwas (Prädikation). „Das Urteil ist also die mittelbare Erkenntnis eines Gegenstandes, mithin die Vorstellung einer Vorstellung desselben.” 36 Das „Vermögen zu urteilen” aber ist der Verstand; das ihm eigene Vorstellen macht die Anschauung „verständlich” i
Si l’intuition humaine est réceptive en tant que finie et si la possibilité de recevoir un « don » présuppose une affection, il nous faut en effet des organes capables d’être affectés, c’est-à-dire des « sens ». L’intuition humaine n’est point « sensible » parce que son affection se produit au moyen des organes des sens; le rapport est inverse : c’est parce que notre existence est finie — existante au milieu de l’étant qui est déjà et auquel elle est abandonnée — qu’elle doit nécessairement le recevoir, ce qui signifie qu’elle doit offrir à l’étant la possibilité de s’annoncer. Des organes sont nécessaires pour que cette annonce puisse se transmettre. L’essence de la sensibilité se trouve dans la finitude de l’intuition. Les organes qui sont au service de l’affection sont donc des organes des sens parce qu’ils appartiennent à I’intuition finie, c’est-à-dire à la sensibilité. Kant trouve ainsi pour la première fois un concept ontologique et non sensualiste de la sensibilité. Si, en conséquence, l’intuition empirique et affective de l’étant ne s’identifie pas nécessairement avec la « sensibilité » [sensualiste], la possibilité d’une sensibilité non empirique reste principalement ouverte 35.
La connaissance est premièrement intuition, c’est-à-dire un acte de représentation qui présente immédiatement l’étant lui-même. Si maintenant I’intuition finie veut être une connaissance, il faut qu’elle puisse rendre I’étant lui-même, en tant que manifeste, accessible à tous et toujours, en ce qu’il est et comme il est. Les êtres finis capables d’intuition doivent pouvoir s’accorder (2) dans l’intuition de l’étant. Mais l’intuition finie reste toujours primitivement attachée, en tant qu’intuition, à l’individuel particulier qu’elle intuitionne. L’objet de l’intuition n’est un étant reconnu que si chacun peut le rendre compréhensible pour lui-même et les autres et, par là, le communiquer (2). Ainsi faut-il que ce particulier intuitionné — par exemple ce morceau de craie qui est ici — se laisse déterminer comme craie ou comme corps, afin que nous puissions ensemble reconnaître cet étant lui-même comme ce qui est identique pour chacun de nous. L’intuition finie, pour être une connaissance, a constamment besoin de déterminer, comme tel et tel, l’objet de l’intuition.
Pareille détermination représente en outre l’objet représenté par l’intuition sous l’aspect de ce qu’il est « en général ». Cependant, la détermination ne représente pas le général de manière thématique, elle ne prend pas la corporéité de la chose comme objet. Sans doute, la représentation déterminante de l’objet représenté intuitivement s’oriente-t-elle vers le général, mais elle ne le fait que pour viser l’individuel et pour le déterminer en fonction de cette orientation. Cet acte de représenter sous l’aspect de la « généralité », essentiellement au service de l’intuition, rend plus présent [vorstelliger] ce qui est représenté par l’intuition, en ce qu’il com-prend une diversité sous une unité et, par cette com-préhension, « est valable pour plusieurs ». C’est pourquoi Kant appelle un tel acte « la représentation par concept », repraesentatio per notas communes. L’acte déterminant de représenter apparaît donc comme la « représentation (concept) d’une représentation » (intuition). Cet acte est en lui-même une énonciation [Aussagen] de quelque chose à propos de quelque chose (prédication). « Le jugement est donc la connaissance médiate d’un objet, par conséquent la représentation d’une représentation de cet objet 36. » La « faculté de juger » est l’entendement : la manière de représenter propre à l’entendement rend l’intuition « susceptible d’être entendue ».
If human intuition as finite is receptive and if the possibility of its receiving something “given” presupposes affection, then organs capable of being affected—the organs of “sense”—are necessary. Human intuition, therefore, is not “sensible” because its affection takes place through “sense” organs. Rather, the converse is true: it is because our Dasein is finite—existing in the midst of the essent which already is and to which our Dasein is abandoned—that it must of necessity receive the essent, that is, offer it the possibility of giving notice of itself. These organs are necessary in order that the notification be able to get through. The essence of sensibility lies in the finitude of intuition. The organs which serve affection are sense organs, therefore, because they belong to finite intuition, i.e., to sensibility. Thus, Kant was the first to arrive at an ontological, non-sensuous concept of sensibility. Consequently, if empirical, affective intuition of the essent does not necessarily coincide with “sensibility,” then it follows that the possibility of a non-empirical sensibility remains essentially open.13
Knowledge is primarily intuition, i.e., an act of representation that immediately represents the essent itself. Now, if finite intuition is to be knowledge, it must be able to make the essent itself, insofar as it is manifest, accessible with respect to how and what it is to everyone and at any time. Finite beings capable of intuition must be able to agree in the actual intuition of the essent. But finite intuition as intuition is, at bottom, always bound to the particular which is being intuited at any given moment. However, that which is intuited becomes an object of knowledge only if everyone can make it intelligible to himself and to others and in that way communicate it. So, for example, this intuited particular, this piece of chalk, must admit of being determined as chalk or as a body in order that we may be able jointly to know this essent itself as the same for each of us. In order to be knowledge, finite intuition always requires such a determination of the intuited as this or that.
In such determination, that which is represented by intuition is further represented with reference to what it is “in general.” However, this determination does not represent the general as such thematically; for example, it does not take the corporeality of a thing as an object. To be sure, the determinative representation of the thing intuitively represented orients itself toward the general, but it does this only that it may turn to the particular thing and determine it with respect to this orientation. This “general” representation, which as such serves intuition, makes that which is represented more representative [vorstelliger] in that it comprehends the many under the one and, on the basis of this com-prehension, “applies to many.” Hence, Kant names this act of representation “representation by concepts” (repraesentatio per notas communes). The determinative act of representation appears, then, as “the representation (concept) of a representation (intuition).” In addition, this act is in itself an assertion of something about something (predication). “Judgment is, therefore, the mediate knowledge of an object, that is, the representation of a representation of it.”14 The “faculty of judging” is the understanding, and the act of representation proper to it makes intuition “capable of being understood.”
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH