5- ماهيت محدوديت معرفت

 در جايگاه نخست مي توانيم به نحو سلبي بگوييم: معرفت محدود شهود غيرخلاق است. آنچه بطور بي واسطه در جزئيت اش ارائه شده است بايد از پيش «در دست» باشد. شهود محدود مي بيند كه به شهودپذير به عنوان موجودي كه قائم بذات وجود دارد وابسته است. شهود شده از همين موجودات مشتق مي گردد [hergeleitet]؛ از اين رو اين شهود نيز intuitus derivativus ناميده مي شود، «منتج شده» [“abgeleitete“] يعني شهودي كه بدست مي آيد / منجر مي گردد. [sich herleitende Anschauung]. 33aشهود محدود از موجود نمي تواند ابژه را از درون خود بدهد. آن بايد بگذارد ابژه داده بشود. هر شهودي چنين نيست، بلكه تنها [شهود] محدود شهودي است كه «مي پذیرد».H از اين رو ويژگي محدوديت شهود در پذيرش اش يافت مي گردد. به هر حال شهود محدود نمي تواند چيزي را بپذيرد مگر اينكه چيزي كه پذيرفته مي گردد خود را اعلان نمايد. شهود محدود براساس ماهيت اش بايد توسط آنچه در آن شهودپذير است تشجيع يا متاثر گردد.

چون ماهيت معرفت بطور اولي در شهود قرار دارد و چون ماهيت محدود انسان موضوعc تمام [کار] تاسيس بنياد براي متافيزيكb را فراهم مي نمايد، بدين رو كانت بلافاصله بعد از جمله اول نقد ادامه مي دهد: «هر چند اين {شهود} فقط تا بدانجا روي ميدهد كه ابژه به ما داده مي شود، اما اين نيز فقط تا جايي ممكن است كه ذهن به نحو خاصي متاثر گردد، حداقل نسبت به ما موجودات بشري.»34 درست است كه عبارت «حداقل نسبت به ما موجودات بشري» در ويراست دومd وارد شده است، ليكن اين امر تنها روشن مي سازد كه موضوع در ويراست اول از آغاز معرفت محدود است.

§5. The Essence of the Finitude of Knowledge

In the first place, we can say negatively: finite knowledge is noncreative intuition. What has to be presented immediately in its particularity must already have been “at hand” in advance. Finite intuition sees that it is dependent upon the intuitable as a being which exists in its own right. The intuited is derived [hergeleitet] from such beings; thus, this intuition is also called intuitus derivativus, “deduced” [“abgeleitete“], that is, intuition which conduces [sich herleitende Anschauung].33a Finite intuition of the being cannot give the object from out of itself. It must allow the object to be given. Not every intuition as such, but rather only the finite, is intuition that “takes things in stride.”H Hence, the character of the finitude of intuition is found in its receptivity. Finite intuition, however, cannot take something in stride unless that which is to be taken in stride announces itself. According to its essence, finite intuition must be solicited or affected by that which is intuitable in it.

Because the essence of knowledge lies primarily in intuition and because the finite essence of man provides the themec for the entire [task of] laying the ground for metaphysics,b Kant therefore continues immediately after the first sentence of the Critique: “This {intuition} takes place, however, only insofar as the object is given to us; but this, in turn, is only possible, to us human beings at least, insofar as the mind is affected in a certain way”34 It is true that the phrase “to us human beings at least” was inserted in the secondd edition, but this only makes it more obvious that in the first edition finite knowledge is the theme from the outset.

5. Das Wesen der Endlichkeit der Erkenntnis

Zunächst können wir negativ sagen: die endliche Erkenntnis ist nichtschöpferische Anschauung. Was sie unmittelbar in seiner Einzelheit darzustellen hat, muß vordem schon vorhanden sein. Endliche Anschauung sieht sich auf das Anschaubare als ein von sich her schon Seiendes angewiesen. Das Angeschaute ist von solchem Seienden hergeleitet, deshalb heißt diese Anschauung auch intuitus derivativus, „abgeleitete”, d. h. sich herleitende Anschauung 33. a Endliche Anschauung des Seienden vermag sich nicht von sich aus den Gegenstand zu geben. Sie muß ihn sich geben lassen. Nicht jede Anschauung als solche, sondern nur die endliche ist hinnehmend. Der Charakter der Endlichkeit der Anschauung liegt demnach in der Rezeptivität. Endliche Anschauung kann aber nicht hinnehmen, ohne daß das Hinzunehmende sich meldet. Endliche Anschauung muß ihrem Wesen nach von dem in ihr Anschaubaren angegangen, affiziert werden.

Weil nun das Wesen der Erkenntnis primär in der Anschauung liegt und weil für die ganze Grundlegung der Metaphysik b das endliche Wesen des Menschen im Thema steht c, deshalb fährt Kant unmittelbar im Anschluß an den ersten Satz der Kritik fort: „Diese [die Anschauung] findet aber nur statt, sofern uns der Gegenstand gegeben wird; dieses aber ist wiederum, uns Menschen wenigstens, nur dadurch möglich, daß er das Gemüt auf gewisse Weise affiziere.” 34 Das „uns Menschen wenigstens” wird zwar erst in der zweiten d Auflage eingefügt. Es macht nur deutlicher, daß in der ersten Auflage von vornherein die endliche Erkenntnis Thema ist.

§5. — L’essence de la finitude de la connaissance.

Disons d’abord négativement que la connaissance finie est une intuition non créatrice. Ce qu’elle doit chercher à nous présenter immédiatement dans sa particularité doit déjà être avant elle. L’intuition finie se voit ordonnée à l’objet de l’intuition comme à un étant qui existe de lui-même. L’objet de l’intuition s’obtient à partir d’un tel étant, et c’est pourquoi cette intuition se nomme intuition « dérivée 33 », intuitus deri­vativus (3). L’intuition finie de l’étant n’est pas capable de se donner, d’elle-même, un objet. Elle doit consentir à ce qu’il lui soit fourni. Ce n’est point toute intuition en tant que telle mais seulement l’intuition finie qui est réceptive. Le trait caractéristique de la finitude de l’intuition réside donc dans sa réceptivité. Mais l’intuition finie ne saurait recevoir, sans que l’objet à recevoir ne s’annonce à elle. Il est de la nature de l’intuition finie de devoir être touchée, affectée par ce qui pourra être son objet.

Comme l’essence de la connaissance réside primitivement dans l’intuition et que l’essence finie de l’homme est un thème central de toute l’instauration du fondement de la métaphysique, Kant continue la première phrase de la Critique en ajoutant immédiatement : « Mais cette intuition n’a lieu qu’autant que l’objet nous est donné, ce qui n’est possible à son tour (du moins pour nous autres hommes) qu’à la condition que l’objet affecte d’une certaine manière notre esprit [das Gemüt34. » L’incidente, « au moins pour nous autres hommes », apparaît seulement dans la deuxième édition; il en est d’autant plus clair que la connaissance finie forme dès le début le thème de la première édition.

§ 5. The Essence of the Finitude of Knowledge

To begin with, we can say negatively that finite knowledge is non-creative intuition. What is presented immediately and in its particularity must be already on hand. Finite intuition looks to the intuitable as something on which it is dependent and which exists in its own right. That which is intuited proceeds [herleiten] from such an essent and for that reason is also termed intuitus derivatus, “derivative.”33 Finite intuition of the essent is not able by itself to give itself an object. It must let this object be given. But not every intuition as such is receptive—only the finite is so. Hence, the finitude of intuition lies in its receptivity. Finite intuition cannot receive anything, however, unless the latter announces itself [sich melden], that is, the essence of finite intuition is such that it must be solicited [angegangen] or affected by a possible object.

Because the essence of knowledge lies primarily in intuition and because the finite essence of man is a central theme of the whole laying of the foundation of metaphysics, Kant proceeds immediately to enlarge upon the first sentence of the Critique: “But intuition takes place only insofar as the object is given to us. This again is only possible, to man at least, insofar as the mind is affected in a certain way.”34 The phrase “to man at least” was first inserted in the second edition. It only makes clearer that in the first edition finite knowledge is the theme from the beginning.