اگر حقیقت آن به ماهیت معرفت مربوط می باشد، پس مسئلۀ استعلاییِ امکان ذاتی معرفت تالیفی ماتقدم، پرسش مربوط به ماهیتِ حقیقت استعلای وجودشناختی است. این امر تعیین ماهیت «حقیقت استعلایی است که پیش از هرگونه حقیقت تجربی قرار می گیرد و آن را ممکن می سازد.»20 «زیرا هیچ معرفتی نمی تواند آن را بدون اینکه در همان حین تمام محتوا را یعنی هر گونه رابطه با هر ابژه ای و در نتیجه تمام حقیقت را از کف بدهد نقص کند.»21حقیقت انتیک ضرورتا خود را با حقیقت انتولوژیک وفق می دهد. براین اساس، تفسیر مجاز معنای «انقلاب کپرنیکی» تجدید می گردد. لذا با این انقلاب کانت مسئله انتولوژی را محوریت می بخشد.H هیچ چیز نمی تواند به نیابت از پرابلماتیک امکان حقیقت اصیل انتولوژیک پیش فرض گرفته شود، چه رسد به factum[فعلیت] علوم تحصلی.H بعکس بنیانگذاری باید تالیف ماتقدم را منحصرا بطور فی نفسه، تا بذری[Keim] که بنیادش را مهیا می سازد و اجازه می دهد که تالیف در آنچه که هست تکوین یابد ([یعنی] آن را مجاز می دارد تا در ماهیتش ممکن گردد)، دنبال کند.

بنا به بینش روشن نسبت به غرابت بنیانگذاری برای متافیزیک است که کانت درباره «نقد عقل محض» می گوید: «کاری است دشوار و خواننده ای می خواهد مصمم به این که خود به تدریج در نظامی که بر چیز دیگری جز خود عقل مبتنی نیست تفکر نماید، و بی استعانت از امری دیگر، تکوین معرفت از بذر های اولیه اش را جستجو نماید.»22

بدین ترتیب، کار از نشان دادن اینکه چگونه این بسط و تکوین امکان انتولوژی از بذرهای آن تحقق می یابد، آغاز می گردد.

If its truth belongs to the essence of knowledge, then the transcendental problem of the inner possibility of a priori synthetic knowledge is the question concerning the essence of the truth of ontological transcendence. It is a matter of determining the essence of “transcendental truth, which precedes all empirical truth and makes it possible.”20 ”For no knowledge can contradict it without losing all content at the same time, i.e., all relation to any object and consequently, all truth.”21 Ontic truth necessarily adjusts itself to the ontological. Accordingly, the legitimate interpretation of the sense of the “Copernican Revolution” is renewed. Hence, with this revolution Kant forces the problem of ontology to center stage.H Nothing can be presupposed on behalf of the problematic of the possibility for original, ontological truth, least of all the factum of the truth of the positive sciencesH. On the contrary, the ground-laying must pursue the a priori synthesis exclusively in itself, pursue it to the seed [Keim] which provides its ground and which allows that synthesis to develop into what it is (allows it to be possible in essence).

From the clear insight into the peculiarity of a laying of the ground for metaphysics, Kant says of the Critique of Pure Reason: “This work is difficult and demands a reader resolved to think himself gradually into a system in which nothing yet lies at its ground as given except for reason itself, and [who] thus seeks to develop knowledge from its original seeds without seeking the support of any fact.”22

Thus, the task then arises of showing how this development of the possibility of ontology from its seeds is to be carried out.

Wenn zum Wesen einer Erkenntnis ihre Wahrheit gehört, dann ist das transzendentale Problem der inneren Möglichkeit der a priori synthetischen Erkenntnis die Frage nach dem Wesen der Wahrheit der ontologischen Transzendenz. Es gilt, das Wesen der „transzendentalen Wahrheit” zu bestimmen, „die vor aller empirischen vorhergeht, und sie möglich macht” 20. „Denn ihr kann keine Erkenntnis widersprechen, ohne daß sie zugleich allen Inhalt verlöre, d. i. alle Beziehung auf irgendein Objekt, mithin alle Wahrheit.” 21 Die ontische Wahrheit richtet sich notwendig nach der ontologischen. Das ist erneut die rechtmäßige Interpretation des Sinnes der „Kopernikanischen Wendung”. Mit dieser Wendung drängt daher Kant das Problem der Ontologie ins Zentrum. Für die Problematik der Möglichkeit der ursprünglichen ontologischen Wahrheit kann nichts vorausgesetzt werden, am wenigsten das „Faktum” der Wahrheit der positiven Wissenschaften. Die Grundlegung muß vielmehr die apriorische Synthesis lediglich in sich selbst auf die ihr zugrundeliegenden Keime zurückverfolgen, die jene Synthesis als das entwachsen lassen (im Wesen ermöglichen), was sie ist.

Aus der klaren Einsicht in die Eigentümlichkeit einer Grundlegung der Metaphysik sagt Kant von der Kritik der reinen Vernunft: „Diese Arbeit ist schwer und erfordert einen entschlossenen Leser, sich nach und nach in ein System hineinzudenken, was noch nichts als gegeben zum Grunde legt, außer die Vernunft selbst, und also, ohne sich auf irgendein Faktum zu stützen, die Erkenntnis aus ihren ursprünglichen Keimen zu entwickeln sucht.” 22

So erwächst denn die Aufgabe, zu zeigen, wie diese Entwicklung der Möglichkeit der Ontologie aus ihren Keimen durchgeführt wird.

L’intention de la Critique de la Raison pure est donc foncièrement méconnue lorsqu’on explique cette œuvre comme une « théorie de l’expérience », ou encore comme une théorie des sciences positives. La Critique de la Raison pure n’a rien à voir avec une « théorie de la connaissance ». Si l’on pouvait admettre une interprétation de la Critique de la Raison pure comme théorie de la connaissance, il faudrait dire : la Critique de la Raison pure n’est pas une théorie de la connaissance ontique (expérience) mais de la connaissance ontologique. Mais même, une telle interprétation, pourtant déjà bien éloignée des explications dominantes à propos de l’esthétique et de l’analytique transcendantales, ne touche pas à l’essentiel. L’essentiel est que cette œuvre fonde et amène pour la première fois à elle-même, l’ontologie comme metaphysica generalis, c’est-à-dire comme pièce maîtresse de la métaphysique dans sa totalité. En posant le problème de la transcendance, Kant ne remplace pas la métaphysique par une « théorie de la connaissance » mais s’interroge sur la possibilité intrinsèque de l’ontologie.

Si la vérité d’une connaissance appartient à son essence, le problème transcendantal de la possibilité intrinsèque de la connaissance synthétique a priori devient la question de l’essence de la vérité de la transcendance ontologique. Il s’agit de déterminer l’essence de la « vérité transcendantale » « qui précède toute vérité empirique et la rend possible 20 ». « En effet, aucune connaissance ne peut être en contradiction avec celle-ci [sc. vérité transcendantale], sans perdre aussitôt tout contenu, c’est-à-dire tout rapport à un objet quelconque, par suite, toute vérité 21 ». La vérité ontique se conforme nécessairement à la vérité ontologique. Voilà à nouveau l’interprétation légitime du sens de la « révolution copernicienne ». Par cette révolution, Kant ramène le problème de l’ontologie à une place centrale. Rien ne peut être présupposé si l’on veut formuler le problème de la possibilité de la vérité ontologique originelle et, moins que toute chose, le « fait » de la vérité des sciences positives. L’instauration du fondement doit, au contraire, poursuivre la synthèse a priori exclusivement en elle-même, si elle veut atteindre les germes dont le développement lui permet d’être ce qu’elle est (et la rend possible dans son essence).

Pleinement conscient de l’originalité d’une instauration du fondement de la métaphysique, Kant dit de la Critique de la Raison pure : « Ce travail est difficile et exige de la part du lecteur la résolution de pénétrer pas à pas dans l’intelligence d’un système qui ne pose à sa base d’autre donnée que la raison même, et qui ainsi, sans s’appuyer sur aucun fait, cherche à développer la connaissance à partir de ses germes originels 22. »

Ainsi s’impose la tâche de montrer comment ce développement de la possibilité de l’ontologie peut s’accomplir radicalement.

If truth pertains to the essence of knowledge, the transcendental problem of the intrinsic possibility of a priori synthetic knowledge becomes the question of the essence of the truth of ontological transcendence. It is a question of determining the essence of “transcendental truth which precedes all empirical truth and makes it possible.”21 “For no knowledge can contradict it without at once losing all content, that is, all relation to any object, and therefore all truth.”22 Ontic truth, then, must necessarily conform to ontological truth. This is the correct interpretation of the meaning of the “Copernican revolution.” By this revolution, Kant thrusts the problem of ontology to the fore. Nothing can be presupposed in dealing with the problem of the possibility of primordial ontological truth, least of all the “fact” of the truth of the positive sciences. On the contrary, without appealing to such extraneous facts, the laying of the foundation must trace the a priori synthesis back to its original sources which permit that synthesis to be what it is (makes it possible in its essence).

From his clear insight into the originality of a laying of the foundation of metaphysics, Kant states of the Critique of Pure Reason: “The task is difficult and demands a reader resolved to think himself gradually into a system which is grounded in nothing regarded as given except pure reason itself, and thus tries to develop knowledge out of its original seeds without seeking the support of any fact.“23

Thus, the task arises of showing how this development of the possibility of ontology from its sources is carried out.