011
اما با وضع بنیانگذاری در این طریق، کانت بلافاصله به محاوره ای با افلاطون و ارسطو رهسپار می گردد.H وجودشناسی اکنون برای اولین بار مسئله می شود. با این امر ساختار متافیزیک سنتی دستخوش اولین و ژرف ترین امواج متلاطم می گردد. نا معلومی و ابهامی که تاکنون Metaphysica Generalis به همراه آن به «عمومیت»ِ ens commune می پرداخت ناپدید می گردد. برای اولین بار پرسش بنیانگذاری نسبت به نحوه کلی سازی وخصوصیت قدم- فرانهادن ای که در معرفت ساختار وجود قرار دارد، طلب وضوح می نماید. اینکه آیا خود کانت به آشکارسازی کامل مسئله نائل آمد، پرسشی فرعی باقی می ماند. همین که او ضرورت این امر را تشخیص داد و برتر از همه آن را عرضه نمود، کافی است. بعلاوه همچنین مشخص می گردد که وجودشناسی به هیچ وجه اولا و بذات به بنیانگذاری برای علوم طبیعی مربوط نیست. ضرورت و نقش آن در دغدغه ای بالاتر ریشه دارد که عقل بشری در خود می یابد. حال چون Metaphysica Generalis «تمهید»9H ضروری برای Metaphysica Specialis فراهم می کند، پس به هر حال، تعیین ذاتی Metaphysica Specialis بایستی دگرگون گردد به بنیانگذاری برای Metaphysica Generalis.
بنیانگذاری برای متافیزیک به عنوان کل به معنی کشف امکان ذاتی وجودشناسی است. این معنای حقیقی آن چیزی است که تحت عنوان «انقلاب کپرنیکی» کانت مدام به اشتباه تفسیر شده است، [معنای حقیقی است] چرا که معنای متافیزیکیِ آن است([یعنی] به متافیزیک بعنوان تنها موضوع راجع است). «تاکنون فرض شده است که تمام معرفت ما باید با ابژه ها مطابق باشد، اما تحت این فرض تمام مساعی برای تاسیس چیزی راجع به آنها به نحو ماتقدم بوسیله مفاهیم به نحوی که از طریق آن معرفت ما بسط یابد به سر انجامی نرسیده است. لذا ما باید برای یک بار کوشش نماییم تا بیابیم که آیا ممکن نیست در کار متافیزیک بهتر پیشرفت نماییم اگر فرض نماییم که ابژه ها باید با معرفت ما مطابق شوند H.H این فرض ممکن است با آنچه طلب شده است بهتر موافقت نماید، یعنی امکانِ داشتن معرفت ابژه ها به نحو ماتقدم، یعنی امکان تعیین چیزی درباره آنها قبل از اینکه آنها به ما داده شده باشند.»10
بدین وسیله کانت قصد دارد که بگوید: «تمام معرفت» انتیک نیست، و جایی که چنین معرفتی وجود دارد، تنها از راه معرفت انتولوژیک ممکن می گردد. از طریق انقلاب کپرنیکی، مفهوم «قدیمی» حقیقت به معنای «مطابقتِ» (adaequatio) معرفت با موجود چنان کم متزلزل می گردد که عملا [انقلاب کپرنیکی] آن [مفهوم قدیمی حقیقت] را از پیش فرض می گیرد؛ در واقع حتی برای اولین بار آن را بنیاد می کند[موجه می سازد]. معرفت انتیک تنها در صورتی می تواند با موجودات («ابژه ها») مطابقت نماید که این موجود به ماهو موجود پیشاپیش ظاهر گردد[offenbar]، یعنی نخست از پیش در ساختار وجودش شناخته شده باشد. ظهور موجودات (حقیقت انتیک) بر مدار انکشاف قوام/ساخت وجود موجودات (حقیقت انتولوژیک)،H می گردد؛ اما هیچگاه خود شناخت انتیک نمی تواند بدون شناخت انتولوژیک «با» ابژه ها مطابقت نماید چرا که اصلا نمی تواند «مطابق با»ی ممکنی داشته باشد.
بنابراین روشن شده است که بنیانگذاری برای متافیزیک سنتی با همین پرسش از امکان ذاتی انتولوژی آغاز می گردد. اما چرا این بنیانگذاری «نقدی از عقل محض» می گردد؟
With the laying of the ground for metaphysics put in this way, however, Kant is brought immediately into the dialogue with Aristotle and Plato.H Ontology now becomes a problem for the first time. With that, the first and deepest shock wave strikes the structure of traditional metaphysics. The indeterminacy and obviousness with which Metaphysica Generalis hitherto treated the “commonality” of the ens commune disappears. For the first time, the question of the ground-laying requires clarity concerning the manner of universalization and the character of the stepping-beyond which lies in the knowledge of the constitution of Being. Whether Kant himself achieves the full clarification of this problem remains a subordinate question. It is enough that he recognized its necessity and, above all, that he presented it. Consequently, it also becomes clear that ontology in no way refers primarily to the laying of the ground for the positive sciences. Its necessity and its role are grounded in a “higher interest” which human reason finds in itself. Now because Metaphysica Generalis provides the necessary “preparation”9H for Metaphysica Specialis, however, then in laying the ground for the former, the essential determination of the latter must be transformed.
Laying the ground for metaphysics as a whole means unveiling the inner possibility of ontology. That is the true sense, because it is the metaphysical sense (referring to metaphysics as the only theme) of what has been misinterpreted constantly under the heading of Kant’s “Copernican Revolution.” “Up to now it has been assumed that all our knowledge must conform to objects. But all attempts to establish something in regard to them a priori by means of concepts through which our knowledge would be extended have come to nothing under this assumption. Hence, we must attempt for once to find out whether we might not progress better in the tasks of metaphysics if we assume that objects must conform to our knowledgeH.H This would agree better with what is desired, namely, the possibility of having a knowledge of objects a priori, of determining something about them before they are given to us.”10
With this Kant wants to say: not “all knowledge” is ontic, and where there is such knowledge, it is only possible through ontological knowledge. Through the Copernican Revolution, the “old” concept of truth in the sense of the “correspondence” (adaequatio) of knowledge to the being is so little shaken that it [the Copernican Revolution] actually presupposes it [the old concept of truth], indeed even grounds it for the first time. Ontic knowledge can only correspond to beings (“objects”) if this being as being is already first apparent [offenbar], i.e., is already first known in the constitution of its Being. Apparentness of beings (ontic truth) revolves around the unveiledness of the constitution of the Being of beings (ontological truth)H; at no time, however, can ontic knowledge itself conform “to” the objects because, without the ontological, it cannot even have a possible “to what.”
With this it has become clear that the laying of the ground for traditional metaphysics begins with the question of the inner possibility of ontology as such. But why does this ground-laying become a “Critique of Pure Reason”?
Mit der so ansetzenden Grundlegung der Metaphysik bringt sich aber Kant unmittelbar in das Zwiegespräch mit Aristoteles und Plato. Ontologie wird jetzt überhaupt zum erstenmal Problem. Damit kommt die erste und innerste Erschütterung in das Gebäude der überlieferten Metaphysik. Die Unbestimmtheit und Selbstverständlichkeit schwinden, in der die Metaphysica generalis bisher von der „Allgemeinheit” des ens commune handelte. Die Grundlegungsfrage verlangt erstmals Klarheit über die Art von Verallgemeinerung und damit über den Charakter des Überschrittes, der in der Erkenntnis der Seinsverfassung liegt. Ob Kant selbst die volle Klärung des Problems erreicht, bleibt eine nachgeordnete Frage. Genug, daß er die Notwendigkeit desselben erkannt und vor allem dargestellt hat. Damit wird aber auch deutlich, daß die Ontologie primär überhaupt nicht auf die Grundlegung der positiven Wissenschaften bezogen ist. Ihre Notwendigkeit und ihre Rolle sind in einem „höheren Interesse” begründet, das die menschliche Vernunft bei sich findet. Weil nun aber die Metaphysica generalis die notwendige „Zurüstung” 9 für die Metaphysica specialis gibt, muß sich in der Grundlegung jener auch die Wesensbestimmung dieser verwandeln.
Grundlegung der Metaphysik im ganzen heißt Enthüllung der inneren Möglichkeit der Ontologie. Das ist der echte, weil metaphysische (auf die Metaphysik als das einzige Thema bezogene) Sinn dessen, was unter dem Titel der „Kopernikanischen Wendung” Kants ständig mißdeutet wird. „Bisher nahm man an, alle unsere Erkenntnis müsse sich nach den Gegenständen richten; aber alle Versuche, über sie a priori etwas durch Begriffe auszumachen, wodurch unsere Erkenntnis erweitert würde, gingen unter dieser Voraussetzung zunichte. Man versuche es daher einmal, ob wir nicht in den Aufgaben der Metaphysik damit besser fortkommen, daß wir annehmen, die Gegenstände müssen sich nach unserem Erkenntnis richten, welches so schon besser mit der verlangten Möglichkeit einer Erkenntnis derselben a priori zusammenstimmt, die über Gegenstände, ehe sie uns gegeben werden, etwas festsetzen soll” 10
Kant will damit sagen: nicht „alle Erkenntnis” ist ontische, und wo solche vorliegt, wird sie nur möglich durch eine ontologische. Durch die Kopernikanische Wendung wird der „alte” Wahrheitsbegriff im Sinne der „Angleichung” (adaequatio) der Erkenntnis an das Seiende so wenig erschüttert, daß sie ihn gerade voraussetzt, ja ihn allererst begründet. An Seiendes („Gegenstände”) kann sich ontische Erkenntnis nur angleichen, wenn dieses Seiende als Seiendes zuvor schon offenbar, d. h. in seiner Seinsverfassung erkannt ist. Nach dieser letzten Erkenntnis müssen sich die Gegenstände, d. h. ihre ontische Bestimmbarkeit, richten. Offenbarkeit des Seienden (ontische Wahrheit) dreht sich um die Enthülltheit der Seinsverfassung des Seienden (ontologische Wahrheit); nie aber kann ontische Erkenntnis für sich „nach” den Gegenständen sich richten, weil sie ohne die ontologische nicht einmal ein mögliches Wonach haben kann.
Hiermit ist deutlich geworden: die Grundlegung der überlieferten Metaphysik setzt bei der Frage der inneren Möglichkeit der Ontologie als solcher an. Warum wird diese Grundlegung aber zu einer „Kritik der reinen Vernunft”?
En amorçant ainsi l’instauration du fondement de la métaphysique, Kant entre immédiatement en discussion avec Aristote et Platon. Pour la première fois l’ontologie devient ici un problème. Par là, l’édifice de la métaphysique traditionnelle subit son premier et plus profond ébranlement. La vague évidence avec laquelle la metaphysica generalis traitait jusqu’ici de la « généralité » de l’ens commune se dissipe. Le problème de l’instauration du fondement réclame pour la première fois quelque clarté sur le mode de généralisation et, par là, sur le caractère du dépassement propre à la connaissance de la constitution de l’être. C’est une question subsidiaire de savoir si Kant atteint lui-même au parfait éclaircissement du problème. Il suffit qu’il ait reconnu la nécessité de ce problème et surtout qu’il l’ait développée. Il devient dès lors manifeste que l’ontologie n’a pas premièrement pour but l’instauration du fondement des sciences positives. Sa nécessité et son rôle sont déterminés par un « intérêt supérieur », intérêt que la raison humaine trouve au sein d’elle-même. Mais comme la metaphysica generalis donne l’« apprêt 9 » [Zurüstung] nécessaire à la metaphysica specialis, il faut que, dans l’instauration du fondement de celle-là, se transforme aussi la détermination de l’essence de celle- ci.
L’instauration du fondement de la métaphysique en totalité équivaut donc à dévoiler la possibilité interne de l’ontologie. Tel est le sens véritable, parce que métaphysique (c’est-à-dire ayant la métaphysique pour thème unique), de ce qui fut si obstinément mal compris sous le titre de « révolution copernicienne ». « Jusqu’ici on admettait que toute notre connaissance devait se régler sur les objets; mais, dans cette hypothèse, tous les efforts pour établir sur eux quelque jugement a priori par concepts, ce qui aurait accrû notre connaissance, n’aboutissaient à rien. Que l’on essaie donc enfin de voir si nous ne serions pas plus heureux dans les problèmes de la métaphysique en supposant que les objets doivent se régler sur notre connaître, ce qui s’accorde déjà mieux avec la possibilité désirée d’une connaissance a priori de ces objets, connaissance qui établirait quelque chose à leur égard avant qu’ils nous soient donnés 10 »
Kant veut dire ici que « toute connaissance » n’est pas ontique, et que là où pareille connaissance est donnée, elle n’est possible que par une connaissance ontologique. La révolution copernicienne ébranle si peu l’« ancien » concept. de vérité entendu comme adaequatio de la connaissance à l’étant que, tout au contraire, elle le présuppose, le fonde même pour la première fois. La connaissance ontique ne peut s’égaler à l’étant (aux « objets ») que si cet étant est déjà manifeste auparavant comme étant, c’est-à-dire si la constitution de son être est connue. C’est à cette dernière connaissance que les objets, c’est-à-dire leur déterminabilité ontique, doivent se conformer. La manifestation de l’étant (vérité antique) dépend du dévoilement de la constitution de l’être de l’étant (vérité ontologique); jamais la connaissance ontique ne pourra d’elle-même se conformer [se régler] « aux » objets, parce que sans la connaissance ontologique elle ne dispose même pas de la possibilité de s’orienter [mögliches Wonach].
Il est ainsi devenu clair que l’instauration du fondement de la métaphysique traditionnelle s’amorce à la question de la possibilité interne de l’ontologie comme telle. Mais pourquoi cette instauration devient-elle une Critique de la Raison pure?
With such an approach to the laying of the foundation of metaphysics Kant is led immediately into a discussion with Aristotle and Plato. Now for the first time, ontology becomes a problem. Thereby the structure of traditional metaphysics undergoes its first and most profound shock. The vagueness and the obviousness with which metaphysica generalis hitherto treated of the “generality” of the ens commune disappears. The problem of the laying of the foundation of metaphysics for the first time demands a certain clarity with regard to the mode of generalization and the character of the passing beyond [Überschritt] proper to the knowledge of the constitution of the Being [of the essent]. Whether Kant himself ever became perfectly clear with respect to this problem remains a subordinate question. It is enough that he recognized the urgency of the problem and, above all, that he presented it. It is clear, moreover, that the primary objective of ontology is not a laying of the foundation of the positive sciences. Its necessity and its role are based on a “higher interest” with which human reason is always concerned. However, because metaphysica generalis provides the necessary “preparation”9 for metaphysica specialis, laying the foundation of the former necessarily transforms the essential determination of the latter.
To lay the foundation of metaphysics in totality is to reveal the internal possibility of ontology. Such is the true, i.e., the metaphysical (having metaphysics as its only theme), sense of that which, under the heading of Kant’s ”Copernican revolution,” has been constantly misinterpreted. “Hitherto it has been assumed that all our knowledge must conform to objects. But all attempts to extend our knowledge of objects by establishing something in regard to them a priori, by means of concepts, have, on this assumption, ended in failure. We must, therefore, make trial whether we may not have more success in the tasks of metaphysics if we suppose that objects must conform to our knowledge. This would agree better with what is desired, namely, that it should be possible to have knowledge of objects a priori, determining something in regard to them prior to their being given.”10
By this Kant means: not “all knowledge” is ontic, and where such knowledge is given, it is possible only through ontological knowledge. The “old” concept of truth as the “adequateness” (adaequatio) of knowledge to the essent is so little shaken by the Copernican revolution that the latter presupposes the former, indeed, confirms it for the first time. Ontic knowledge can be adequate to the essent (to “objects”) only if the essent is already manifest beforehand as essent, that is, if the constitution of its Being is known. It is to this last knowledge that objects, i.e., their ontic determinability, must conform. The manifestation of the essent (ontic truth) depends upon the revelation of the constitution of the Being of the essent (ontological truth).11 However, ontic knowledge by itself can never conform “to” objects, because without ontological knowledge it cannot have even a possible “to what” [Wonach] of the conformation.
It has thus become clear that the laying of the foundation of traditional metaphysics begins with the question of the internal possibility of ontology as such. But why does this laying of the foundation become a Critique of Pure Reason?
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH