اگر ما بتوانیم مطلب ترانستانتال قوة حسی و قوة فهم در نظر کانت را خوب درک کنیم شاید مهیا شویم که عالم به معنای هیدگری را دریابیم. کانت می‌گفت که فضا و زمان شرط ادراک حسی ماست؛ ولی این فضا و زمان در بیرون وجود ندارد و احساس و امر محسوس در درون آن قرار نمی‌گیرد. فهم و درک کلیات و صدور حکم نیز به مدد مقولات فاهمه صورت می گیرد؛ اما زمان و مکان و مقولات فلسفه کانت در صورتی ظاهر می‌شود که احساس یا درکی[یافت انتولوژیک(pre-ontological understanding)] در کار باشد؛ ولی عالم هیدگری زمان و مکان و مقولات فاهمه کانت نیست. منتهی شباهتی میان نسبت ما با عالم از یک سو و نسبت احساس و علم با زمان و مکان و مقولات از سوی دیگر وجود دارد؛ و البته این شباهت چندان مهم است که شاید بتوان گفت هیدگر از پی کانت آمده است، گرچه او وجود بشر را با خودآگاهی[Apperception (در معنای کانتی)] تفسیر نمی‌کند.

فوکو در «مقدمه بر انسان شناسی کانت» ارجاعی به هایدگر نمی دهد اما شکی وجود ندارد که «کانت بوخ» هایدگر تاثیر قابل ملاحظه ای بر وی داشته است. نه به معنای معمول تاثیری که با خوانش مفصل وی از هایدگر از دهه  1950 آغاز می شود، بلکه به معنای اینکه شرح او چندی از پرسش هایی که هایدگر می پرسد را صورتبندی دوباره می کند، پیش فرض های این پرسش ها را دگرگون می کند و بنابراین تفسیر خود هایدگر از کانت را به پرسش فرا می خواند.

از زمان اولین انتشار کانت بوخ در 1929، این اثر بحث برانگیز هایدگر درباره نقد عقل محض کانت، هم به عنوان سهمی مهم در مطالعات کانت در قرن بیستم و هم به منزله اثری محوری در بسط تفکر خود هایدگر بعد از وجود و زمان توجه زیادی را جلب کرده است. این ویرایش پنجم شامل حاشیه نوشت های هایدگر در نسخه شخصی کتاب بعلاوه چهار ضمیمه جدید است- یادداشت های هایدگر بر کتاب بعد از انتشار اثر، بررسی کتاب فلسفه صورت های سمبلیک ارنست کاسیرر، پاسخ های هایدگر بر ملاحظات آدولف اودبرشت و ارنست کاسیرر درباره کتاب و مقاله “درباره تاریخ کرسی فلسفه بعد از 1866” . این اثر نه فقط برای ارزیابی روشنگرش از تفکر کانت بلکه همچنین برای پرداخت موضوعاتی که ابتدا در وجود و زمان طرح شد مهم است، به خصوص مساله اینکه هایدگر چگونه دیستراکشن مورد نظر خویش از سنت متافیزیکی را متحقق می سازد و نقشی که قرائت وی از کانت در این دیستراکشن بازی می کند.